365 dni recenzja

Laura Biel znudzona pracą w hotelu rzuca ją. Nie mając nowego pomysłu na siebie, wyjeżdża z chłopakiem i przyjaciółmi na Sycylię. Nie ma jednak pojęcia, że te wakacje odmienią jej życie. Na lotnisku dostrzega ją Massimo Toriccelli, szef mafii sycylijskiej, który od lat szukał kobiety ze swojej wizji, a którą okazała się być właśnie Laura. Porywa ją i grożąc śmiercią jej rodzinie, zmusza, aby przez najbliższe 365 dni mieszkała z nim i spróbowała go pokochać. Przerażona Laura wie, że nie ma innego wyjścia. Szybko akceptuje położenie w jakim się znalazła i z każdym dniem zbliża się do swojego oprawcy, który bardzo ją pociąga. Sytuacja rozwija się w ekspresowym tempie. Czy Laura odzyska wolność i wróci do rodziny? Czy może uda jej się pokochać Massima?

Bardzo długo nie mogłam się zdecydować jak ją ocenić w skali 1-10. Na okładce "365 dni" jest napisane: "Ojciec chrzestny i Pięćdziesiąt twarzy Greya w jednym". Tylko ja tego "Ojca chrzestnego w ogóle tu nie widzę. Gdzie ten soczyście opisany świat gangsterski?! Czytelnicy zostali zachęceni i pozostawieni praktycznie z niczym. Jedno zabójstwo, trochę narkotyków, tajemniczy pościg i ot, cała mafia. Fajnie byłoby, gdyby autorka trochę bardziej rozbudowała każdy z tych wątków, opisała trochę szerzej czym Massimo się zajmuje. A tu nic. Natomiast jeśli chodzi o porównanie do "Pięćdziesiąt twarzy Greya", to rzeczywiście Blanka Lipińska próbowała napisać jego polską wersję. Niestety zrobiła to w tak wulgarny sposób, że momentami mnie po prostu odrzucało. Ilość ich (delikatnie mówiąc) ZBLIŻEŃ była ewidentnie przesadzona. Odniosłam wrażenie, że cała książka opiera się tylko na seksie. Gdyby tak usunąć z niej wszystkie wątki erotyczne zapewne zostałoby niewiele stron. Nie mogę tu również nie wspomnieć o podobieństwie kolorystycznym. Christian - Szary, Massimo - Czarny. Były jednak takie momenty, kiedy książka mi się podobała. Wiele zabawnych dialogów, szczere wyznania Massima, jego czułość i delikatność, to zdecydowanie jest na plus. Chociaż ten bóg seksu i mafijny król jakoś szczególnie mnie nie zachwycił. Ze wszystkich postaci najbardziej polubiłam Domenico. Być może dlatego, że wydał mi się najnormalniejszy z nich wszystkich (jeśli mogę to tak określić). Laura natomiast zamiast umierać ze strachu, że została porwana, myśli tylko o tym, żeby przespać się ze swoim oprawcą. W pewnym momencie zaczęły mnie także irytować jej ciągłe omdlenia. Zakończenie tej części było totalnie słabe. W zasadzie nie było żadnego zakończenia. Jakby autorka zapomniała dokończyć dialog między Laurą, a Massimem.