Tysiąc złamanych serc recenzja

Czy uważacie że temat straty jest stygmatyzowany?

Dla Savannah ostatnie 4 lata to była walka ze sobą, utknęła w próżni. Ataki paniki, nie pozwalają jej normalnie żyć. Ratunkiem ma stać się podróż terapetyczna w różne zakątki świata. Leczy Sav niewie czy ma na nią ochotę, czuje się zmęczona i niema siły. Ale ma też Idę i plany do spełnienia.

"Pojawiła się tylko na chwilę, ale stanowiła uosobienie piękna i wypaliła swój obraz w mojej duszy."

Cael to kupujący wulkan, jego życiem żadzi złość i wściekłość. Od roku nie panuje nad sobą, a wszelkie plany zostały przez niego porzucone, czym martwią się jego rodzice. Tragedią która dotknęła ta rodzinę jest tak głęboka że Cael nie umie i niechce zapomnieć. Zostaje zmuszony do wyjazdu, lecz gdy na lotnisku spotyka Savannah czuje że może jest dla niego jakąś nadzieja.

"Śmierć bliskiej osoby, nie jest jednorazwym wydarzeniem, które trzeba jakoś przetrwać. To niekończący się cykl."

Ta podróż to różne etapy żałoby, to chistoria 6 nastolatków, którzy doświadczyli straty bliskiej osoby. To podróż dla czytelnika, by mógł lepiej zrozumieć śmierć i stratę.

Nie zliczę, ile łez wylałam czytając tą książkę. Spoczatku nie czułam, by ta historią mogła mi dać ukojenie po pierwszym tomie, ale końcowo je znalazłam. Motyw notesu i pożegna nią był piękny. Niektóre historie zmroziły mi krew były tak chwytające za serce, że musiałam odkładać książkę, bo inaczej tusz by spłynął.
To trudna historia ale z happy endem.
Porusza problemy zdrowia psychicznego, straty bliskiej osoby lub osób. Więc jeśli któryś z tych tematów jest dla was trudny nie bierzcie się za jej lekturę. Wszystkim innym zdecydowanie polecam obie części dylogii, bo warto czasem zapłakać strony, by wyjść z tych historii bogatszym o wyrozumiałość, empatię i wdzięczność.
Rune i Poppy tu byli a ja czułam że to dopełnia ich historię, choć dotyczyła innej pary.
Dla mnie temat straty, jest równie ważny, jak temat narodziny. W książce pokazane są różnice kulturowe względem celebrowania śmierci. Jak ważne jest to by celebrować życie i niedać się rozpaczy.
Ja jestem poruszona ta historią i zachwycona zakończeniem.
Polecam przeczytać też dedykację, po jest piękna.