Recenzja książki Weź się

Często słyszę, że czytam za mało lekkiej kobiecej literatury. Że wybieram zazwyczaj ciężkie, dołujące książki. Więc kiedy zobaczyłam ,,Weź się'' od razu pomyślałam, że będzie to sympatyczna babska lektura. Pewnie nawet z happy endem.

Pomyliłam się.

Musicie wiedzieć, że ,,Weź się'' jest debiutem. I jako debiut wypada w zasadzie przeciętnie – w książce pojawiają się powtórzenia, znalazłam kilka literówek, w dodatku całość jest mocno rozwleczona. Nie napompowana, ale właśnie rozwleczona. Akcja, a właściwie opisy życia codziennego, ciągnie się w nieskończoność. Co jakiś czas pojawiają się też w tekście przemyślenia Zosi, które już znamy, bo... czytaliśmy o nich kilka(naście) stron wcześniej.

Dla przykładu: od momentu w którym Zosia wraz z Netą wymyśliła, że wyjedzie do Tarify, do samego wyjazdu minęło około stu stron wypełnionych w zasadzie niczym. To znaczy, Zosia dostała pracę ale z jej (negatywnym) nastawieniem do życia nawet całkiem niezła robota w gazecie zajmującej się życiem gwiazd brzmi bezsensownie i nudno.

Jest też wątek bezimiennego byłego/nie byłego, który gdzieś się pałęta w okolicy i widocznie kompletnie nie rozumie tego, że Zosia zostawiła go z jakiegoś konkretnego powodu, a nie tylko na próbę. Zosia też w tej sytuacji nie pomaga, bo cały czas odpisuje na jego wiadomości, dzieli się z nim swoimi życiowymi planami, dzwoni do niego i umawia się z nim na kawę. A przy tym zła jest cały czas na siebie, wyrzuca sobie, że niepotrzebnie do niego pisała, wie, że nie powinna się odzywać, ale... Ale się odzywa, bo on do niej napisał i mama mówiła zawsze, że wypada odpisać. Nawet, jeśli się nie chce.

I o ile takie zachowanie byłoby zrozumiałe w wieku lat -nastu, to po trzydziestce już zaczyna być mocno irytujące i bezsensowne.

Ogólnie sama postać Zosi jest dość irytująca ze względu na swoje nieuświadomione destruktywne dążenia. Zosi bowiem absolutnie nic się w życiu nie podoba. Nie ma w nim nic, co byłoby fajne. Nawet jednej rzeczy. I w dodatku dziewczyna choruje na bielactwo, o czym dowiadujemy się z blurbu na okładce, żeby zaraz zapomnieć o tej informacji, bo do strony 139 (jeśli dobrze pamiętam) nie ma o chorobie Zosi ani jednej wzmianki.

Ani. Jednej.

A potem też nie wpływa to na jej życie, samopoczucie czy nastawienie w sposób bardziej widoczny, niż niechęć do noszenia krótkich sukienek czy spodenek.

Czy polecam ,,Weź się''? Niespecjalnie. Bo o ile większość książek typowo babskich ma ten plus, że są lekkie i same się czytają, to książka Małgorzaty Kamińskiej jest zwyczajnie męcząca. Nie sposób jej odmówić lekkości stylu, ale co z tego, skoro w pewnym momencie czytelnik orientuje się, że dane przemyślenia Zosi już czytał (tylko w trochę innej formie) albo, że czyta w zasadzie o niczym.

I nawet nie ma happy endu.

Ale za to podobno będzie druga część.

I wydaje mi się, że raczej nie będę jej czytać.

* książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl