Noc kłamstw recenzja

Kiedy poznałem moją obecną żonę, jakoś tak wyszło, że gdy tylko oboje stwierdziliśmy, że się kochamy, spontanicznie wyznaliśmy sobie swoje grzechy z przeszłości. Ona mi swoje, ja jej moje. I to procentuje w tym sensie, że nikt teraz nie wyskoczy jak diabeł z pudełka z jakimiś rewelacjami na temat któregoś z nas, nie pojawią się pretensje o tajemnice i przemilczenia, o brak zaufania. Choć oczywiście żadnych strasznych, wołających o pomstę do nieba grzechów na kontach nie mamy.

Inaczej jest w małżeństwie książkowych Tochmanów i pewnie nic by z tego nie wynikło, gdyby nie Nina – atrakcyjna blondynka, która nie tylko pracuje w kawiarni Mikołaja Tochmana, ale jeszcze po godzinach opiekuje się dziećmi szanownych państwa. I ta Nina którejś nocy zostaje zamordowana, a podejrzanymi stają się małżonkowie. Zwłaszcza żona, podejrzewająca męża o romans. Nina to zresztą niezłe ziółko. Nawet Kasia – nastoletnia córka Tochmanów – znajduje powody, by jej bardzo nie lubić i dać temu wyraz. Na to wszystko Mikołaja odnajduje i bardzo nie chce się odczepić kolega z zamierzchłej przeszłości, a Annę ktoś ukradkiem obserwuje.

Narracja prowadzona jest w przeszłości i teraźniejszości, z perspektywy każdego z małżonków. Do tej pory wszystko jest możliwe, ale oto pojawia się ktoś trzeci. Do narracji włącza się dziewczyna – prześladowana w szkole przez rówieśników nastolatka nieznana z imienia i nazwiska. Domyślny czytelnik szybko wpadnie na to, że odegra ona jakąś rolę w całej tej historii.

Czytelnik szybko polubi prowadzącego śledztwo komisarza Mruka i jego partnera. Być może za to zirytuje go sieć kłamstw oplatająca bohaterów: to jeden z najstarszych i najpowszechniejszych motywów literackich i filmowych – kłopoty wynikające z tego, że ludzie nie mówią sobie różnych rzeczy, udają przed sobą różne rzeczy albo po prostu kłamią. O ile prostszy jest świat oparty na prawdzie i zaufaniu… Zwłaszcza w rodzinie.

W książce jest wszystko, co być powinno w dobrym kryminale i thrillerze, toteż gdyby nie pewna przewidywalność, o której wspomniałem powyżej, byłaby to książka bardzo dobra, a nie tylko dobra. Audiobooka czyta Filip Kosior, a ten lektor byle czego przed mikrofon nie bierze – to też jakaś rekomendacja.

Krótko mówiąc, porcja niezłej rozrywki. Wiele wątków, ileś możliwych rozwiązań zagadki i do pewnego stopnia przewidywalne zakończenie.