Biblioteka o Północy recenzja

zero vibe'u, przewidywalna i rozczarowująca

sięgnęłam po tę książkę ze względu na inną książke Matta Haiga - Ludzie. Powieść dla ziemian
naprawdę miałam problem z napisaniem tej recenzji, naprawdę anwet nie chciało mi się, zero motywacji
chciałam tylko powiedzieć, że się zawiodłam, podczas gdy Ludzie. to jedna z moich ulubionych książek, będąca jednocześnie comfort book. a ta? to tylko tyle, ile podaje opis. nic więcej. czegoś brakuje.
czy żałuję przeczytania. może. może nie, bo i tak przeczytałabym ją z powodu innej książki tego autora, ale teraz, gdy to piszę, mój zawód jest świeży - i cóż, może wolałabym żyć w niewiedzy?
podczas gdy Ludzie nie mieli może najlepszej fabuły, ale mieli ten... vibe, humor, wszystkie te rzeczy
Ludzie byli tym typem książki - kreacji popkultury - która sprawia, że twoje życie jest warte życia. zostania tutaj trochę dłużej. taka, która przynosi komfort, do której części albo cytatów wracam - "zaczekaj na gwiazdy".

brakowało mi... miłości w tej książce. tak, jest romans i nawet motyw miłości, ale nie w większej części. początek książki dał mi duże nadzieje, będąc szczerą - ale im więcej czytałam, im dalej w książkę, wiedziałam, co prawdopodobnie się wydarzy - jakie wybory zostaną dokonane. przewidywalne.
brakowało mi miłości jako uniwersalnej siły, która spaja ludzi i zmienia świat. każdego rodzaju miłości,
i myślałam, że ta książka sprawi, że poczuje się zrozumiana, na poziomie emocjonalnym, niekoniecznie fabuły (tak było w przypadku Ludzi); ale większość emocji była nieznajomymi albo - ja ich nie czułam. myślałam, że to będzie kolejna comfort book, ale, poza kilkoma dobrymi momentami, jako całość, nie jest.

podczas gdy w Ludzie naprawdę polubiłam postacie, ich indywidualność, pasję, w tej pozycji - nie mogłam naprawdę poznać większości z nich i jak dla mnie, Nora była... okej. nic specjalnego.

ta ksiązka miała podnosić na duchu - dla mnie, nie robiła tego. Ludzie - tak, z pewnością. sprawdziłam - zaznaczyłam cztery radosne cytaty w książce, które polubiłam, podczas gdy dziesięć było smutnych. ta książka tak naprawdę jedynie sprawiła, że poczułam się żałośnie - pomyślałam o tych wszystkich niewykorzystanych szansach w życiu, wszystkich chwilach, kiedy powinnam była coś zrobić, powinnam się rozwijać - a nie robiłam tego. ta książka nie była dla mnie motywująca, bardziej pokazała mi jak smutne jest moje życie i jak wielkim zawodem jest. nawet jeśli walczę, aby było lepsze, moja przeszłość będzie mnie prześladować i moje decyzje - zawsze będą z tyłu mojego umysłu, wraz z "co jeśli?".

po prostu
nie wiem co dodać, nie mam motywacji, aby pisać więcej na ten temat.

--
minęły dwa miesiące, próbowałam pomyśleć nad czymś więcej do dodania. tak, były dobre momenty, tak, może być bazą pod medytację albo przemyślenia, ale nie dla mnie - ja już i tak za du,żo myślę i myślę o sensie - albo jego braku - mojego życia. o tym jak delikatni jesteśmy i jak rzeczywistość jest po prostu jednym wielkim zawodem.