Recenzja książki Bracia Karamazow

„Myślę, że jeżeli szatan istnieje, to człowiek stworzył go na swoje podobieństwo."

BRACIA KARAMAZOW to ostatnia, a zarazem najdojrzalsza powieść Dostojewskiego.
Wybitne dzieło, gdzie pisarz porusza wątki filozoficzne i dylematy ludzkości.
Majstersztyk autora zachwalał Einstein i Freud.

BRACIA KARAMAZOW to historia trzech braci, splecionych losem z człowiekiem, który nigdy nie powinien zostać ojcem.
Każdy z braci, tj: Dymitr, Ivan i Aleksy, to trzy różne osobowości, ale łączy ich jedno – niechęć do własnego ojca.
Dymitr (Mitia) powiela schemat behawioralny od własnego ojca. Taki sam hulaka jak on, nieodpowiedzialny, często mówiący od rzeczy. Mimo swoich wad, ma powodzenie u kobiet. Jednak on jest beznadziejnie zadurzony w Agrafii Aleksandrowej (Gruszy).
Ivan (Vania) to wykształcony młodzieniec, który nie omieszka się wywyższać nad innymi i pokazywać im, że są niedouczeni. Ivan jest szaleńczo zakochany w narzeczonej Dymitra, Katii, (jednak ona go nie chce nawet, jak starszy przyrodni brat Mitia pcha ich do siebie).
Aleksy (Alosza) to typ świętoszkowaty. Nie mógł znaleźć swojego miejsca na ziemi i wstąpił do zakonu, choć ślubów jeszcze nie przyjął. Uważany w swojej rodzinie za Anioła.
Każdy z braci ma swój powód nienawidzić ich ojca – Fiodra Pawłowicza, każdy z osobna ma o coś żal.

Tragedia poprzeplatana zaskakującymi zwrotami akcji. Smutek i gorycz biją z każdego rozdziału. Dostojewski brutalnie obnaża dramat opisanej rodziny, nie szczędząc nam genezy bohaterów.
Rozterki Karamazowych będą poruszane z desperacją ludzi zrozpaczonych, gdzie nienawiść ujawni się w powinności miłości do swojego rodzica.

Proza najwyższych lotów, pisarz po mistrzowsku opisuje rozterki tak od siebie urozmaiconych braci. Poruszony jest również problem syndromu Otella i poczucia winy, które prowadzi do zguby. Krew w żyłach zmrozi przepowiednia Zosimy, która złowieszczo objawi się w życiu braci.

Narratorem jest wszystkowiedzący obserwator, który nie szczędzi nam własnych subiektywnych dygresji. Powieść porusza najczulsze struny, zaś makabra wniknie w najciemniejsze zakamarki naszego umysłu.

„Człowiek okłamujący samego siebie zaczyna wreszcie wierzyć własnym kłamstwom i czasem dochodzi do tego, że już nigdzie, ani w sobie, ani w drugich, prawdy nie widzi."