Inne anioły recenzja

Anioły?
Pani St.Crow napisała książkę. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Dla sławy? Ale jak można zdobyć fanów wydając coś takiego?

Moim skromnym zdaniem powieść nie jest warta złamanego grosza. Czytałam ją długo, w ogóle mnie nie zaciekawiła, przedstawiona historia nie jest zbytnio oryginalna.
W książce spotykamy się z Dru. Z wyglądu jest bardzo przeciętna. Chyba jedyna bohaterka, która ma problem z pryszczami. To przynajmniej dodaje jej naturalności, a nie jak te wszystkie piękne i nieskazitelne dziewczyny z innych powieści. Jest tylko jeden mały problem. Razem z ojcem zajmuje się polowaniem na różne istoty. Ona sama jest tylko pomocnicą, nie odgrywa zbyt wielkiej roli. Prawie całą robotę wykonuje tata. Jednak wszystko się zmienia, kiedy on znika. Chociaż znika to za bardzo ogólne stwierdzenie. Kiedy zabija go Dru. Od tej chwili musi ona radzić sobie sama. I wątpię czy zrobiłaby cokolwiek, gdyby nie pomoc Graves'a. Got, nie got, w każdym razie tak wygląda. Chłopak też pięknością nie jest, co jakby u niego plusuje. Można lepiej skupić się na jego charakterze, kiedy główna bohaterka nie wzdycha do jego urody.

Zaczyna się od cheesburgera. Głupia, kaloryczna bułka, a jak wiele może uczynić. Dzięki niej (tak jakby) Dru i Graves zostają przyjaciółmi. Chłopak jest bardzo uczynny, najpierw karmi człowieka w potrzebie, a potem organizuje mu miejsce do spania. Wydaje się on bardzo miły. Ale mi działał na nerwy. Już od początku tej znajomości zaczynają się problemy. Graves zostaje ugryziony przez wilkołaka. Nie przemienia się (Bogu dzięki) i dalej może być tym dobrym chłopakiem. Dopiero z czasem okazuje się, że przez wzgląd na pewną sprawę stał się... no kimś (nie chcę zbyt dużo zdradzać), a nie mięsożerczą bestią.

A potem nic się nie dzieje. I zjawia się Chris. Chłopak oczywiście musi być bardzo przystojny, bo jakżeby mogło zabraknąć takiego kogoś w jakiejkolwiek książce. Jego akurat polubiłam. Jest dość dziwny, przyznam, ale przez to nawet przyciąga. Nie ma w nim nic banalnego. A na dodatek wydziela dość specyficzny zapach. Za niego autorce gratuluję. Tak naprawdę dopiero z jego pojawianiem się zaczyna rozkręcać się akcja (a dzieje się to pod koniec historii). Dzięki niemu powieść mnie zaciekawiła, ale nie aż tak, żeby zarywać noc, byle tylko dowiedzieć się, co będzie dalej.

Irytowały mnie fragmenty, w których biedna Dru mówiła, jak to bolą ją włosy, rzęsy, a nawet powieki. Boże, litości. Czy człowiek naprawdę czuje włosy? Nawet kiedy zostaniemy za nie pociągnięci, to nie one nas bolą, ale skóra. Myślę, że w tym przypadku autorka trochę przesadziła. Chociaż jedną rzecz zrobiła dobrze. Opisując pewne sytuacje, nie bała się czy też nie wstydziła wspomnieć o tym, że jesteśmy ludźmi i mamy potrzeby fizjologiczne. Dru nie raz narzekała, że w dość nie najlepszym momencie musi zajrzeć do toalety. Spójrzmy na inne książki. Waleczni bohaterowie ratują świat, zajmuje im to całe dni, a oni ani razu nie korzystają z ubikacji. Dziwne prawda? Przez to, Dru wydawała się prawdziwsza.

No dobrze, może trochę przesadziłam z tym groszem. Jeśli naprawdę nie ma się co czytać to można po nią sięgnąć. Ale nie należy spodziewać się nie wiadomo czego. Ot, taka historyjka z całkiem dobrym zakończeniem. Bo dopiero wtedy zaczyna się prawdziwa akcja. Sądzę, że pomysł był ciekawy, ale nie do końca wykorzystany. Można było dodać fragmenty grozy, rozwinąć niektóre wątki, a inne trochę dobarwić. Ogólnie rzecz biorąc, to książka dla bardzo młodej młodzieży. A może niekoniecznie? Do mojego gustu nie przypadła, ale dla mniej wymagających czytelników będzie chyba odpowiednia. Nie polecam osobom preferującym książki z wyższej półki.