Przenajświętsza Rzeczpospolita recenzja

Trzymając po raz pierwszy w rękach książkę już ponad 5-letnią, nie przypuszczałem nawet, że może być tak aktualna. Władza się zmieniła, w Kościele katolickim niby też się coś dzieje, a tu się okazuje, że z perspektywy lat powieść pana Piekary ani o jotę nie zmieniła się w brednie szaleńca. Pokusiłbym się o stwierdzenie, że to nadal nader prawdopodobne proroctwo niedalekiej przyszłości. Bardzo mrocznej przyszłości.

Polska, w której władzę sprawuje niepodzielnie Kościół katolicki. Brutalna wizja rzeczywistości wyrażona wulgarnym i do bólu bezpośrednim językiem. Obrzydliwa, przejaskrawiona i chyba zbytnio wypaczona, ale nadal nie odrealniona. Wizja, która jest ‘ucieleśnieniem’ wszystkich moich lęków, wszystkich granic do jakich dążyła i nadal dąży władza w naszym kraju. Kler z coraz bardziej wyraźną zachłannością i chęcią kontroli nad każdym parafianinem, jednocześnie z ciągotami ku polityce i integracji religii z prawem; kolejni politycy dążący do władzy jedynie po to, aby nachapać się jak najwięcej państwowej kasy, zrobić kilka machlojek i zostawić to następnym rządzącym; społeczeństwo jak te bezwolne lemingi – wszystko przyjmą i przystosują się do każdej sytuacji.

Mógłbym śmiało powiedzieć, że to taka nasza lokalna antyutopia. W dodatku, słowny bicz autora smaga wszystkich i za wszystko. Obrywa się każdemu, kto ma coś na sumieniu. Odczuwa się jednak szczególne ‘uwielbienie’ Piekary w opisywaniu przywar polityków, któremu – o dziwo – ustępuje nawet wpleciony w całą przedstawioną rzeczywistość Kościół katolicki. Przejaskrawienie w tej kategorii ludzi sięga zenitu, ale i dzięki temu wszystkie postkomunistyczne naleciałości, skłonność do nadużyć, lewych interesów kosztem państwa – widać jeszcze lepiej. Niektórzy stwierdzą, że właśnie przez takie podejście autora, książka jest słaba, denna i w ogóle nie dla nich.

Po przeczytaniu tej książki, przed oczami pojawiła mi się wizja, gdy pan Piekara wpada do studio nagraniowego, mocno kopie w d… prowadzącego pewnego programu w telewizji i rzeczowo odpowiada na pytanie „Co z tą Polską?”. Tak bez ogródek, grzeczności i innych ograniczeń narzucanych przez nasz pseudo-cywilizowany świat. Jak krowie na rowie mówi, że jak będziemy nadal iść w kierunku, w którym idziemy, to wszystko się w końcu rypnie.

Myślę, że w tym przypadku warto odłożyć na bok swoje ‘poczucie kultury wyższej’ i zabrać się za przeczytanie tejże pozycji, utrzymanej w czysto plebejskim tonie. Z jednej strony jest to sposób na bezpośrednie trafienie do odbiorcy. Z drugiej, natomiast – po co owijać w piękne słowa to co dzieje się na samym dnie cywilizowanego świata?

[Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.zakladnik-ksiazek.pl]