Archer's Voice. Znaki miłości recenzja

Trafiamy na książki, które są z nami na chwilę, są takie, które pamiętamy nieco dłużej, ale zdarzają się też takie, które zostają z nami już na zawsze. Dla mnie taką książką jest „Archer's voice”. Książka, przy której śmiałam się i płakałam na zmianę. I jeżeli można zakochać się w jakiejś historii, to moje serce w całości należy do tej, stworzonej przez Mię Sheridan.

„… Chciałbym, żeby moja miłość była silniejsza niż strach, ale nie wiem, jak to zrobić. Naucz mnie tego, Bree. Proszę. Nie pozwól, żebym to zniszczył…”.

Bree i Archer, dwie cudowne, ale poranione dusze, które przed czymś uciekają. Bree przed bolesną przeszłością, a Archer przed ludźmi, którzy uważają go za dziwaka. W pewnym momencie los postanawia połączyć ich ścieżki. Bree dostrzegła w „milczącym chłopaku” to, czego inni nie widzieli albo nie chcieli zobaczyć. To ją jako jedyną dopuścił do siebie, choć początkowo nieco nieufnie. Po raz pierwszy poczuł, że nie musi już być samotny. Bree dała Archerowi coś najwspanialszego na świecie: miłość i nadzieję, a on z wdzięcznością to przyjął.

„Myślałem o tym, ile nas dzieli, mnie i Bree… i jacy przy tym jesteśmy podobni. Ona dźwiga poczucie winy spowodowane przekonaniem, że nie walczyła wtedy, kiedy należało, ja zaś noszę bliznę, która przypomina mi, co się dzieje, kiedy człowiek walczy…”.

W historię Bree i Archera weszłam całą sobą. Emocje wypływające z niej odbijały się na moim biednym sercu, które miałam wrażenie, że w pewnych momentach krwawiło obficie. To było niesamowite doświadczenie. Ściśnięte gardło, łzy wzruszenia, przyśpieszony puls i w końcu ulga tak ogromna, że dawała uczucie, jakby stutonowy kamień spadł mi z ramion. Kocham. Kocham każdą stronę, każdy wers, każde słowo w tej książce.

„Archer's voice” to książka dająca nadzieję. Powieść uświadamiająca, że prawdziwa miłość nie potrzebuje słów. Historia o walce z demonami przeszłości, ale również tymi, które stają na drodze do spokojnej i szczęśliwej przyszłości. Książka o budowaniu zaufania, o rozrywającej serce tęsknocie i strachu przed utratą kochanej osoby. Dodatkowym smaczkiem jest niepublikowany dotąd epilog, który w cudowny sposób dopełnia całą historię.

„… Jego oczy powiedziały mi wszystko, czego nie powiedziały usta. Przekazaliśmy sobie tysiąc słów, nie wymawiając ani jednego.”.

•

Moim zdaniem tę książkę powinna przeczytać każda romantyczna dusza.

Polecam gorąco