Grzęzawisko recenzja

W tym roku mam szczęście przy dobieraniu lektur i jestem naprawdę zadowolona z ich poziomu. Odkryłam już kilku nieznanych mi wcześniej autorów tworzących perełki, a nowości od tych ulubionych nie zawiodły. W postach podsumowujących wyróżniam zawsze książkę miesiąca, mam jednak wrażenie, że w lipcu trafiłam już na tytuł roku. Poprzeczka zawieszona jest od teraz bardzo wysoko, co mnie w sumie nie dziwi, bo i w zeszłorocznej topce znalazła się powieść tego autora.

"Grzęzawisko" oczarowało mnie samą okładką, ale nie byłam chyba gotowa na to, co skryło się za tym niezwykle klimatycznym obrazem. Przemysław Żarski wspiął się na wyżyny pisarskiego kunsztu, wykorzystując swój niebywały dar do malowania słowami i dzięki temu powstało prawdziwe arcydzieło.

Autor zaistniał w mojej świadomości dzięki trylogii z Robertem Kreftem, ale ona mnie wcale nie zachwyciła. Podobała mi się, nawet bardzo, lecz ten niemal poetycki styl zupełnie nie współgrał mi z kryminałami. Może dojrzałam od tamtej pory, może otworzyłam się na inne czytelnicze doznania, a może po prostu styl Żarskiego bardziej pasuje mi do thrillerów psychologicznych, bo jako ten gatunek promowany był świetny "Gabinet luster" i doskonałe "Grzęzawisko", choć w tym ostatnim sporo jest też typowo kryminalnych wątków.

To powieść, która zwyczajnie osacza. Nawet gdy fizycznie ją zamykałam, to nie byłam w stanie pozbyć się jej z głowy. Skłania do wielu, często niepokojących, refleksji, a mimo to naprawdę rozkoszowałam się jej czytaniem. Napisać, że jest niezwykle klimatyczna, to nic nie napisać. Dwie perspektywy czasowe - wyjątkowy dla mnie rok 1996 i 2019 - doskonale się przenikają i co najistotniejsze są równie interesujące, a to rzadko się zdarza, z reguły jedna jest dominująca, więcej się w niej dzieje, bardziej intryguje. Tutaj obie poruszają do głębi, obie są tak życiowe, że można w nich odnaleźć historie naszych znajomych, a może nawet nas samych.

Nie będę się odnosić wprost do treści, myślę, że siłą tej fabuły jest to, że każdy może odebrać ją nieco inaczej. Dostajemy oczywiście wszystkie fakty, ale ich interpretacja to już kwestia indywidualna. Ja przekonałam się po raz kolejny, że nie powinno się oceniać ludzi, ich zachowań i decyzji, bo zwyczajnie nie wiemy, czym się kierują, jaka jest ich motywacja ani jaki bagaż życiowych doświadczeń dźwigają. Nie każdy odnajdzie w sobie siłę, by wyrwać się z grzęzawiska własnej przeszłości, choć może być też tak, że to, co nam wydaje się być siłą, jest tak naprawdę słabością.

"Grzęzawisko" to lektura obowiązkowa. Po prostu. Jeżeli kogoś trzeba dodatkowo namawiać, to zdradzę, że ci, którzy znają już twórczość Przemysława Żarskiego, spotkają w tej powieści pewną szczególną postać. Czytajcie, naprawdę warto.

Moje 11/10.