Atramentowe serce recenzja

Do sięgnięcia po książkę zachęciły mnie bardzo pozytywne opinie w internecie oraz okładka, która jest naprawdę ładna! Gdyby nie te aspekty, w życiu nie przeczytałabym "Atramentowego serca", gdyż moje znajome zdecydowanie odradzały mi lekturę. "Bo za nudna, bo nie doczytałam do końca." A ja? A ja się z nimi zupełnie nie zgadzam. O tym jednak możecie przeczytać poniżej...

Meggie jest dwunastoletnią dziewczynką, która mieszka wraz ze swoim ojcem, introligatorem Mortimerem Folchartem. Jej matka zaginęła w tajemniczych okolicznościach dziewięć lat wcześniej. Ojca i córkę łączy ogromna więź, a także równie wielka miłość do książek. Pomimo zakochania w słowie pisanym, Mo nigdy nie czytał Meggie na głos, bo, jak twierdził, nie lubi tego. Powód tak naprawdę był inny, jednak o tym dziewczynka, a także czytelnicy, przekonają się później. Pewnej nocy, w domu Folchartów zjawia się tajemniczy mężczyzna z twarzą pokrytą bliznami, o równie tajemniczym imieniu - Smolipaluch. Jego wizyta rozpoczyna niezwykłą przygodę ojca i córki, a także ich przyjaciół...

Książkę zaczęłam czytać, gdy tylko znalazła się ona w moich rękach. Od razu mnie wciągnęła, wręcz porwała. Naprawdę ciężko było mi się oderwać od lektury. Chęć poznania dalszych przygód Meggie, Mortimera, a także Elinor czy Smolipalucha była naprawdę ogromna. Podczas czytania "Atramentowego serca" ani razu się nie nudziłam, co zdarzało się już przy innych przygodówkach. Pomimo pewnej schematyczności wpadania w kłopoty i wychodzenia z nich obroną ręką, książka wciąż zaskakuje. Tak, to zdecydowany jest jej plus. Sam pomysł na fabułę jest oryginalny - w końcu motywu ze stworami wychodzącymi z książek nie spotyka się często.

Bohaterowie nie mieli bardzo rozbudowanych charakterów, jednak każdy odbierał sytuację i zachowywał się inaczej. Każdej postaci można przypisać co najmniej jedną charakterystyczną cechę. Byli bohaterowie dobrzy, źli oraz bardziej neutralni. Wszyscy jednak posiadali zarówno dobre, jak i złe strony i dzięki tym można było ich albo nie lubić, albo nienawidzić. Chyba nie ma postaci, która nie wzbudzałaby we mnie żadnych emocji.

Cornelia Funke bardzo dobrze posługuje się słowami. Potrafi opisać miejsca czy sytuacje w taki sposób, że czytelnik ma wrażenie, że faktycznie się tam znajduje, że to wszystko widzi. Z łatwością wyobrażałam sobie na przykład ogromny dom Elinor czy miejsce pobytu głównego złego - Capricorna. Język autorki jest lekki i czytanie książki może być tylko i wyłącznie przyjemnością. Jest ona łatwa w odbiorze, dzięki czemu może być czytana zarówno przez starszych, jak i młodszych.

Myślę, że "Atramentowe serce" może przypaść do gustu właściwie każdemu. Jest to naprawdę ciekawa historia o miłości do książek, odpowiedzialności, przyjaźni i walce ze złem. Sądzę, że powieść Cornelii Funke jest odpowiednią lekturą zarówno dla nastolatków (tych starszych i tych młodszych), jak i dla osób dorosłych, które chcą oderwać się od codzienności.