Recenzja książki Ofiara

Po książkę sięgnąłem w ramach akcji #czytamMaxaCzornyja organizowanej przez @szpaczek_czyta Jest to drugi tom kryminalnej serii z komisarzem Deryłą i zgodnie z zapowiedzią jaką dałem pode recenzją tomu pierwszego – dość szybko po nią sięgnąłem. No i tutaj już zaiskrzyło bardzo…

„Ofiara”, bo o tej książce jest mowa, wypożyczyłem z mojej osiedlowej biblioteki – filii WiMBP w Gdańsku. To kryminał, w którym ponownie spotykamy się z seryjnym mordercą – równie przebiegłym i sadystycznym naśladowcą (a być może nie?) – koniecznie musicie to sprawdzić! Akcja toczy się w Lublinie, a do sprawy wciągnięty zostaje nie kto inny jak komisarz Deryło – „uwikłany w okrutną grę i zagrożony dyscyplinarną zsyłką, stara się uprzedzić seryjnego mordercę”. Co z tego wyniknie to już musisz sam/a sprawdzić sięgając po tę książkę.

„- Słyszałem, jak każdy cios gruchocze kości, i sprawiało mi to największą ulgę. Nie wyobrażacie sobie, jaka to pierdolona ulga! Krew, która rozbryzgiwała się wokół, tylko mnie nakręcała. I nie, nie żałuję”.

Autor wciągnął mnie w tę mroczną, pełną niewiarygodnego bestialstwa opowieść. Szczegółowe opisy, monologi zabójcy z ofiarami, to „zajrzenie” w chory umysł psychopatycznego mordercy – wszystko to sprawiło, że moje zaciekawienie kolejnym tomem wzrosło jeszcze bardziej (i książka już czeka na mojej półce).

„Podszedł do niego i głęboko wciągnął powietrze. Przypalona skóra miała niepowtarzalny zapach, natomiast poparzenia najwyraźniej nie wyzwalały żadnego aromatu. Czuł jedynie woń parującej wody, odór moczu i kału. Żałosny chłystek nie upilnował zwieraczy”.

Nie wiem jak to się udało Autorowi, ale czytając tę książkę czułem ten odór, w moich nozdrzach umościł sobie wygodne legowisko i przez cały czas czytania książki przypominał mi o tym ogromnym bestialstwie mordercy i cierpieniu ofiary. Czułem ciężar tego doświadczania. Moje myśli krążyły wokół przekonania, że w ten sposób ten sadysta kontrolował moje emocje, że czuwa nade mną, że chwyta za gardło i pozbawia tchu. Krerw buzowała w moich żyłach. Emocje rozpalały. A mój umysł „szedł” dalej – wchodził bez jakichkolwiek zahamowań w tę mroczną opowieść. Do zobaczenia w części III.