Balance recenzja

„Ja jestem ćmą, a ty płomieniem. To niepowstrzymany pociąg, który skończy się totalną destrukcją”.

W życiu, podobnie jak w sporcie, utrzymanie balansu jest często wyzwaniem, zwłaszcza gdy emocje prowadzą nas na krawędź przepaści, zmuszając do wspinania się po delikatnej linie zawieszonej nad otchłanią.

Na jednym biegunie literackiego spektrum znajdujemy się w świecie niegrzeczności, gdzie autorka odważnie eksploruje granice i zaskakuje czytelnika nieprzewidywalnością fabuły. Jednakże, z drugiej strony ukazują się emocjonalne mroczne zakamarki, które wywołują złość i niesmak. Zawiłości emocjonalne i moralne, jakie snują się w relacjach między bohaterami, stają się źródłem konfliktu, przynosząc czytelnikowi mieszane uczucia oraz zmuszając go do refleksji nad moralnymi aspektami przedstawionych wydarzeń.

To właśnie w spokojnym tempie, w którym opowieść rozwija relacje między postaciami, tkwi niezwykły urok tej historii. Autorka pozwala nam wejść głębiej w psychikę bohaterów, stopniowo odsłaniając ich emocje, zmagania oraz tworząc subtelne napięcia, które stopniowo budują atmosferę pomiędzy nimi. To jak długi spacer po krętych ścieżkach, który pozwala nam docenić piękno otaczającego nas krajobrazu, zamiast pędzić w popłochu, mijając go niezauważalnie. Niezbyt szybki rozwój relacji to w tej sytuacji absolutna zaleta.

Zachowanie trenera wobec sytuacji, w jaką się wpakował, było dla mnie nie tylko zaskakujące, lecz także budzące zdziwienie. Jego dojrzałość i życiowe doświadczenie, w porównaniu do młodszej dziewczyny, sugerowały, że powinien bardziej świadomie kierować swoimi emocjami i postępowaniem. Jego obojętność i brak wewnętrznego skruchy wobec popełnionych zdrad zaskoczyły mnie i wprowadziły w stan zaniepokojenia. Nie odnalazłam ani śladu żalu czy nawet minimalnego poczucia winy wobec narzeczonej, co wydaje się sprzeczne z oczekiwaniami względem dorosłego, odpowiedzialnego człowieka. To jakby brakowało mu wewnętrznej refleksji nad swoimi decyzjami i ich konsekwencjami, co przynosiło niepokój w kontekście jego dojrzałości i stanowiska autorytetu wobec młodszej partnerki.

To z jednej strony niesmaczne, a z drugiej – zastanawiające, jak wiele tajemniczych obszarów tkwi w psychice ludzkiej, które nawet pozornie dojrzała jednostka potrafi ignorować lub nie reagować na nieodwracalne konsekwencje swoich działań.