Behawiorysta recenzja

Gdy usłyszałam o premierze książki „Iluzjonista” (czyli drugiej części „Behawiorysty”) postanowiłam nadrobić zalegającą na mojej półce pierwszą część. Jest to kryminał, jednak trochę inny od takiego typowego przedstawiciela tego gatunku. Nie będę zdradzać zakończenia, jednak muszę przyznać, że zaskoczyło mnie (i to bardzo). Ciekawa fabuła, która nie dawała mi spokoju, nie mogłam się oderwać. Logiczny rozwój wydarzeń, sprawił, że czytało się to lekko i nie miało się poczucia, że autor chce nas trochę oszukać. Intrygujący bohaterowie, dwóch ekscentryków, w podobny i równocześnie inny sposób ekscentryczni, co ważne budzili emocje, ich losy nie były mi obojętne. Mnóstwo zaskoczeń, nie można się nudzić czytając tak przekornie pisaną książkę. Bardzo spodobał mi się pomysł z nawiązaniem do konkretnych miejsc w Opolu, będąc w tym mieście można przejść ścieżką Kompozytora. Nawiązania do muzyki wzbudziły we mnie skojarzenia do filmów, gdzie muzyka gra ważną rolę w odbiorze danych scen, dlatego gdy autor podaje tytuł utworu polecam sobie go włączyć, żeby poczuć ten klimat. Teraz nie mogę się doczekać, aż dostanę w swoje ręce „Iluzjonistę”, bo chcę poznać kolejne losy Gerarda Edlinga.