Anioł stróż, czy czekolada? recenzja

Książka skusiła mnie intrygującym tytułem i apetyczną okładką. Od patrzenia na nią cieknie ślinka...

Niestety, od początku książka mnie męczyła, smuciła, a wręcz dołowała. Czytałam na siłę, odkładając po jednym czy dwóch rozdziałach. Szumnie zapowiadano, że ta pozycja mnie rozśmieszy i wzruszy. Widocznie mam zupełnie inne poczucie humoru i inny próg wzruszeń... Ale żeby nie było, im dalej, tym lepiej. Pojawiają się głębsze przemyślenia, jakiś przekaz. Pojawia się wola walki, a nie ciągłe narzekania.  Bo od narzekań nic się nie poprawia, to jest pewne. W życiu bywa różnie, spadają na nas cierpienia i tragedie, jednak przysłowiowe leżenie w łóżku i czekanie na śmierć nie jest żadnym rozwiązaniem. Trzeba żyć, mimo wszystko i na przekór. Bo życie jest jedno.

Warto się zastanowić, o czym jest ta książka? O cierpieniu? Chorobie? Walce? a może jeszcze o czymś innym... Każdy po lekturze powinien sam sobie odpowiedzieć... Dla mnie to rodzaj swoistego pamiętnika, dziennika. Relacja z życia osoby dotkniętej chorobą, która w końcu postanawia żyć. Nietypowa opowieść o codzienności. O życiu, które może być życiem każdego z nas...

Niestety, nie sięgnęłabym po tę książkę drugi raz. Nie wiem komu bym mogła ją polecić. Osobie chorej? Bałabym się, że odbierze ją tak jak ja - negatywnie. Ale, czasem warto dać szansę... Może to właśnie książka dla Ciebie?