Człowiek, a nie człowiek recenzja

Markijan Sowa jest w połowie Polakiem a w połowie Ukraińcem. Jednak nie ma on szczęścia w życiu. Po powrocie z Ukrainy gdzie był na pogrzebie matki zastaje zmienione zamki w mieszkaniu, a z Krzysztofem, od którego je wynajmował nie może się skontaktować. I tak zaczyna się jego bezdomność. Nie ma ze sobą praktycznie nic, zaledwie parę złotych.

Korzystając z kawiarenki internetowej próbuje skontaktować się z najemcą, ze znajomymi z Ukrainy, oraz z konsulatem jednak jego wiadomości pozostają bez odpowiedzi, bądź niepoprawnie wpisuje adres.

Śpiąc na ławce na dworcu zastanawia się jak długo to jeszcze potrwa, jak długo jeszcze wytrzyma, zwłaszcza, że dni a zwłaszcza noce robią się, co raz zimniejsze.

Przyznam, że przed przeczytaniem ciekawiła mnie ta książka, lecz nie jakoś tak bardzo. Bałam się, że to, co w niej znajdę mnie rozczaruje. Jakie było moje zdziwienie, bo ta książka jest rewelacyjna. Mimo iż dialogów jest znikoma ilość to wciągnęła mnie ta historia. Jest tak poruszająca i wywołuje ogrom emocji.

Od czterech lat mieszkam w Hamburgu i widok bezdomnej osoby jest „normalny” i jednak większość jest pod wpływem alkoholu i prawdopodobnie nie tylko.

Jednak ta historia pokazała jak w jednej chwili może runąć cały twój świat. Jak bardzo jesteśmy samotni, mimo iż otacza nas mnóstwo ludzi. Jak potrzebujemy pomocy a nie ma nam, kto jej udzielić.

A zwłaszcza ukazuje, że nie każdy jest taki sam. Nie każdy bezdomny wszystkie pieniądze wydaje na alkohol, są też tacy, którzy tak jak Markijan nie mogą dostać się do swego mieszkania i nie mają pojęcia, kogo mogą prosić o pomoc.

Książka porusza temat bardzo ciężki i smutny, jednak jest napisana w taki sposób, iż gorąco ją wam polecam. I uważam ze każdy bez wyjątku powinien sięgnąć po tę historię a zwłaszcza młodzież.