Człowiek, a nie człowiek

Jak to jest być bezdomnym i żyć na dworcu?

Szanowny Panie Autorze! Dziękuję za tę książkę, za nieoczekiwaną lekcję empatii i pokory, za otworzenie oczu by widzieć, a nie tylko patrzeć, by nie odwracać oczu, bo tak wygodniej.

Właśnie skończyłam lekturę i tyle we mnie buzuje emocji, że nie wiem od czego zacząć. A bardzo mi zależy, by choć parę osób zachęcić do przeczytania tej niezwykłej opowieści, jeśli nawet nie prawdziwej, to takiej, która mogła się zdarzyć. Bo takie historie się dzieją pod naszym nosem. A ta była taka:
- pół-Ukrainiec, pół-Polak Markijan, młody, przystojny, wykształcony, przyjeżdża do Polski do pracy
- ma pecha, niefortunny traf sprawia, że bez własnej winy z dnia na dzień traci wszystko: pracę, dach nad głową i cały dobytek
- zostaje bezdomnym, ląduje na gliwickim dworcu
- początkowo ma nadzieję, że to stan przejściowy
- wkrótce zaczynają się nieszczęścia na dobre, głód, ziąb, upokorzenie, samotność i wyczekiwanie na jakąkolwiek doraźną pomoc, bądź podpowiedź, gdzie tej pomocy szukać
- bez żadnego wsparcia, zdany tylko na siebie, bezradny, ale jeszcze ma nadzieję, stara się walczyć
- a potem to już tylko równia pochyła, powoli stacza się na dno
- jest zupełnie sam ze swoim nieszczęściem. Człowiek na marginesie życia
„… Nie ma nawet jednej pary oczu, by na niego patrzyła, jednej głowy, by o nim myślała. Niedostrzegalny. Przezroczysty. Iluzja. Pan nikt - człowiek, a nie człowiek…"


Gliwi...

Książka krótka, ale podejmująca trudny oraz bardzo smutny temat bezdomności. Dała mi ona wiele do myślenia, bo przecież to los tak sprawił, że główny bohater stał się bezdomnym, w jednej chwili traci wszystko, zostaje oszukany i ograbiony. To, co ma na sobie to jego cały majątek. Za ostatnie pieniądze stara się rozważnie kupić jedzenie. Głód i chłód jest mu dobrze znany, ale to go tak nie boli, jak spojrzenia i to pogardliwe osób przechodzących obok niego. Jest człowiekiem oczytanym o sobie mówi pół Polak, pół Ukrainiec, a potem twierdzi, że jest nikim, jak szybko samoocena może spaść. Kiedyś miał rodziców, ojciec był profesorem on też studiował, teraz może liczyć tylko na siebie, bo rodzice już nie żyją. Markijan Sowa tak się nazywa główny bohater mieszka na dworcu PKP w Gliwicach i próbuje stanąć na nogi, bo nadzieja na lepsze jutro jeszcze go nie opuściła, choć jej podtrzymywanie nie jest wcale takie łatwe. Książka jest emocjonalna, refleksyjna, ciekawa. Najgorsze było to, że na swojej drodze Markijan spotyka wielu ludzi, którzy nie wyciągają do niego ręki a przyczyną jest strach przed nim, choć niejednokrotnie podkreślają, że widać dobroć w jego oczach. W tej książce spotkamy nie tylko myśli bezdomnego, ale także osób, które on spotkał na swojej drodze w tym człowieka, który go oszukał. Tę książkę zapamiętam na długo, o niej nie da się o tak zapomnieć. Polecam ją z całego serca i daję jej, bo na to zasługuje 10/10.

Książka porusza temat bardzo ciężki i smutny, jednak jest napisana w taki sposób, iż gorąco ją wam polecam. I uważam ze każdy bez wyjątku powinien sięgnąć po tę historię a zwłaszcza młodzież.