Makuszyński. O jednym takim, któremu ukradziono słońce recenzja

Biografia Kornela Makuszyńskiego różni się od wcześniejszych dokonań pana Urbanka, od 'Broniewskiego', 'Tuwima', 'Genialnych', 'Wieniawy', 'Brzechwy', ale nie sposobem napisania, jak to sugerują niektórzy czytelnicy, ale tym, że po prostu Kornel Makuszyński był spokojnym człowiekiem. Nie należał do mniejszości etnicznej, więc nikt go nie wyklinał, w czasie wojny pisał pieśni żołnierskie, w czasie pokoju pracował, prowadził życie społeczno-rodzinne, imprezował spokojnie, bez szaleństw, kochał na całe życie, bez rozwodów, choć nie miał dzieci i ich nie lubił, w polityce uczestniczył 'o tyle, o ile', wojnę przeżył spokojnie, choć biednie, przez całe życie miał przyjaciół i życzliwe osoby wokół. Jedynie PRL stalinowski go troszkę przygniótł, choć nie złamał. Po wojnie przestano drukować jego książki, próbowano skazać na zapomnienie, dokwaterowywano lokatorów, w ogóle obniżono mu standard życia. Wydawałoby się, że Makuszyński, na którego przedwojennych fotografiach domu widać obrazy Wyspiańskiego i inne skarby,złamie się tym, to nie. Jakoś dał radę, choć z Warszawy wyjechał i dożył w Zakopanem. Trochę jak stoik, a trochę jak św. Paweł:
' Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia' (Flp 4, 12-13). Choć zdaje się, że Makuszyński nie był religijny, ale cytat pasuje.
Biografie pióra pana Urbanka zawsze wnoszą coś więcej niż prosty opis czyjegoś życia. Tutaj mamy, moim zdaniem, opowieść o rynku księgarskim w Polsce. O docenianiu i celowym skazywaniu na zapomnienie. Że są siły, które mogą podnieść autora i są siły, które mogą go zgnieść. Że można przyczepić się do wszystkiego, nawet do porteczek Matołka! A jednak, nawet wredny minister kultury nie zdusi prawdziwego talentu! Makuszyński, nawet wyrzucany w bibliotek, przetrwał.
Książka jest bardzo klimatyczna, choć spokojna. Ja mam do niej sentyment również dlatego, że mam przy niej dedykację autora.