Czerwień recenzja

O książce "Czerwień" Małgorzaty Oliwii Sobczak zrobiło się głośno za sprawą ekranizacji, która niedawno pojawiła się na jednym ze znanych serwisów streamingowych. Przyznam, że nigdy wcześniej nie słyszałam o tej książce, chociaż kojarzę, że jej okładka mignęła mi na ostatnich targach książki, które w maju odbyły się pod Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie. Myślę, że gdyby nie zachwyty moich koleżanek z pracy, które wychwalały ekranizację pod niebiosa, w najbliższym czasie nie sięgnęłabym po tę publikację, ale jako że wolę najpierw przeczytać książkę, a dopiero później zobaczyć film, stwierdziłam, że to idealna okazja, by przekonać się, o co tyle szumu. Czy było warto? Już spieszę z wyjaśnieniem!

Mamy rok 2013. Tuż przy sopockiej plaży dryfuje ciało, które zostaje odkryte przez przypadkową osobę. Na miejscu pojawiają się służby, wyciągają topielca na brzeg i odkrywają, że dziewczyna, którą wyłowili, została zamordowana i do tego nietypowo okaleczone. Brzmi świetnie prawda? A co powiecie na to, że siedemnaście lat wcześniej doszło do niemal identycznej zbrodni? Teraz to dopiero robi się ciekawie.

Do sprawy zostaje przydzielony Leopold Bielski — prokurator, który jest przekonany, iż oba zabójstwa są ze sobą połączone, jednak jego przełożony jest zupełnie innego zdania. Czy Leopold dowiedzie, że podobieństwo tych zbrodni nie jest przypadkowa? I czy uda mu się znaleźć sprawcę? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury.

Muszę przyznać, że po przeczytaniu 'Czerwieni" mam dość mieszane uczucia. Byłam przekonana, że skoro książka doczekała się swojej ekranizacji, będzie to historia, która wciągnie mnie bez reszty i sprawi, że zaraz po przeczytaniu ostatniej linijki tekstu rzucę wszystko, by jak najszybciej włączyć film, aby przekonać się, czy będzie równie dobry, jak książka. Tymczasem był to kryminał, który był w mojej ocenie do bólu przegadany i miejscami nudny jak flaki z olejem.

Cała książka składa się z przeplatanek czasowych, które w zamyśle autorki miały przybliżyć, postać pierwszej ofiary — Moniki Boruckiej. I myślę, że był to fajny zabieg, ponieważ faktycznie spełnił swoją funkcję, jednak myślę, że niektóre opisy, można było spokojnie pominąć, ponieważ znacznie spowalniały akcję i jedynie sztucznie wydłużały książkę. Zamiast tego autorka mogła skupić się bardziej na postaci drugiej ofiary, która w mojej ocenie została zepchnięta na margines, przez co wydawała się zdecydowanie mniej ważna.

Kolejną niewiadomą w tej historii jest również sam Leopold Bielski. Niby jest główną postacią, a jednak tak naprawdę nic o nim nie wiemy. Dlatego tym bardziej nie rozumiem, dlaczego autorka skupiła się na wielu niepotrzebnych elementach, zamiast skupić się na tym, co istotne.

Nie zachwyciło mnie również rozwiązanie całej sprawy. Spodziewałam się zdecydowanie czegoś innego i szczerze powiedziawszy, gdy domyśliłam się, kto stoi za tymi morderstwami, miałam przez chwilę nadzieję, że jest to prowokacja ze strony autorki, ale jednak mocno się przeliczyłam. Myślę, że w tej części publikacji na plus można zaliczyć zaangażowanie w sprawę Anny Górskiej, którą co najśmieszniejsze zupełnie pominięto w ekranizacji.

Tak, jak wspominałam na początku, sięgnęłam po tę publikację, by móc obejrzeć film. I powiem Wam na jego temat tylko tyle — z dwojga złego wolę jednak książkę. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że gdybym najpierw obejrzała ekranizację, a dopiero potem sięgnęła po czytadło, "Czerwień" otrzymałaby ode mnie wyższą ocenę.

Chociaż publikacja nie do końca przypadła mi do gustu, jestem bardzo ciekawa kolejnego tomu, więc z pewnością zapoznam się z nim w niedalekiej przyszłości.