Kobiety pistolety. Sanitariuszka z pułku Baszta recenzja

W zalewie różnej jakości bestsellerów, które za tło wydarzeń mają drugą wojnę światową, książki takie jak ta giną gdzieś na księgarskich półkach. Nie nęcą kolorowymi okładkami, chwytliwymi rekomendacjami kolegów po piórze czy artystycznymi zdjęciami na instagramowych kontach popularnych recenzentów.

Wielka szkoda, że tak się dzieje. Czas płynie nieubłaganie i za kilka lat rozmowa ze świadkami tamtych czasów nie będzie już możliwa. A relacje z pierwszej ręki są zawsze najcenniejsze. Dlatego też z ogromnym wzruszeniem sięgnęłam po książkę "Kobiety pistolety..." która jest zapisem rozmowy Wiktora Krajewskiego z Marią Kowalską, która w trakcie Powstania Warszawskiego, będąc członkinią AK, pełniła służbę jako sanitariuszka.

Wywiad ten, przeprowadzony przez autora z ogromnym wyczuciem i szacunkiem dla rozmówczyni to zapis losów młodej, inteligentnej i odważnej dziewczyny, której przyszło dorastać w czasach wojennej zawieruchy.
Wychowana w domu gdzie miłość i obowiązek względem ojczyzny była priorytetem z zapałem zaangażowała się w pracę konspiracyjną. Aresztowana przez Niemców po upadku powstania w Warszawie, jako żołnierka miała trafić do obozu jenieckiego. Tak się jednak nie stało i ponad pół roku, wraz z czterdziestoma koleżankami do które z racji zaangażowania w walkę z okupantem nazwano "kobietami pistoletami", spędziła w obozie koncentracyjnym KL Stutthof.

Jej opowieść zapis tamtych czasów: naznaczonych śmiercią i strachem ale też młodzieńczym optymizmem i energię. Z wypowiedzi bohaterki przebija ogromna skromność, co jest niezwykle ujmujące i rozczulające. Bo ta cudowna, dzielna kobieta nie uważa się za bohaterkę, a za osoby na wskroś zwyczajną, co odzwierciedla choćby jej pseudonim jaki przybrała w trakcie powstanie - Myszka.

Przeczytałam tę książkę z ogromnym wzruszeniem, bo w mojej rodzinie też byli powstańcy, którzy niestety polegli na placu boju. Uważam więc, że każde takie bezpośrednie świadectwo tamtych lat jest bezcenne.
Chylę czoła Pani Mario. Dla mnie jest Pani bohaterką, a nie szara myszką. A książkę polecam wszystkim, którzy wolą opowieści z życia od tych jedynie "opartych na faktach".