Miriam recenzja

Co może skrywać ilustracja na okładce książki?
Na początku nie całkiem zwróciłam na nią uwagę, ot młoda dziewczyna w czarnym kapturze, urzekająca róża spowija jej głowę... nie przypuszczałam, że ten jakże spokojny obrazek jest mirażem jej wnętrzności.
Zaskoczenie to jakże miłe dla oka, ponieważ wszystkie zdarzenia, które mają miejsce w powieści nie mają nic wspólnego z sielankowym zawieszeniem. Książka tętni życiem i to do tego stopnia iż wciąż mam w pamięci krwawe bijatyki, które autor opisuje bez mrugnięcia okiem nie zważając na „chlastającą” wokół krew.

„Miriam” zaciekawiła mnie wnikliwym połączeniem fantasy wplecionego w czasy działalności Władysława Jagiełły. Interesująca sceneria ówczesnych czasów, konszachty, balansowanie ryzykiem na krawędzi śmierci... Miriam nie pozwala czytelnikowi na nudę. Biegnąc wśród słów utaplanych krwią, przeskakując między konającymi ludźmi jesteśmy świadkami pięknego widowiska, kiedy zamieszkujący duszę Miriam – Hazel – dochodzi do głosu przeobrażając dziewczynę w ociekającą krwią skrzydlatą maszkarę. Wyobraźnia działa cuda, dlatego czasem opieram się książce, ale dokładnie wiem, że mój los jest już przesądzony. Pragnę poznać pobudki, którymi w swych działaniach kieruje się Hazel.

Książka stanowczo dla fanów grozy, chociaż może przekonać do tego gatunku czytelnika, który jeszcze nie otarł się o taka kategorię w literaturze.
Warto spróbować nowych wrażeń, bo z pewnością ich tutaj nie braknie. Ciekawi nie tylko bogactwem zdarzeń, ale ówczesnym słownictwem, ubiorem i zwyczajami.
To coś więcej niż zwykła opowieść, to dzieje dawnego, polskiego ludu choć zawieszone w próżni odbijają się echem słów autora.
Buntownicza Miriam którą poznałam to fantastyczne dzieło dzięki któremu przeżyłam chwile grozy, smutku, a także radości, że istnieje jeszcze sprawiedliwość choć rozumowana inaczej, za pomocą siły i miecza to jednak dostarczyła mi satysfakcji, mimo iż akcja wcale nie wydaje się na zakończoną.