Do trzech razy śmierć recenzja

Książka jest zaliczana do gatunku komedii kryminalnych i w moim przypadku nie jest to pierwsze spotkanie z tym rodzajem twórczości. Swoją przygodę z tą lżejszą odmianą kryminałów rozpoczęłam z książkami Olgi Rudnickiej i, choć na co dzień czytam mocniejsze pozycje, to dobrze sobie je wspominam. W przypadku pana Rogozińskiego jest to moje pierwsze spotkanie z nim, ale czy udane?"Do trzech razy śmierć" to pierwsza część serii z Różą Krull, zwariowaną autorką książek kryminalnych. Z Różą bez wątpienia polubiłabym się w realnym życiu bo jest mega pozytywną osobą. Bohaterka nie jest przedstawiona jako ideał co często zdarza się w książkach i śmiało sama przyznaje się do swoich wad i słabości. Mówi nam, że zupełnie nie ma orientacji w terenie i gubi się dosłownie wszędzie oraz, że bez swojego managera w ogóle sobie nie radzi. Róża jest bardzo ludzka i nie ma w niej sztuczności.
W książce poza Różą mam też wielu innych bohaterów, za czym osobiście nie przepadam. Czasami czytając trochę się gubiłam kto jest kim ale pan Rogoziński przyszedł mi tutaj z pomocą zamieszczając z przodu książki rozpiskę występujących osób wraz z krótkim opisem. Pisarka kryminałów odkrywa, że ktoś morduje jej koleżanki po piórze na wzór jej książki.

Pomysł na fabułę wprost genialny. Opis z tyłu książki sprawił, że już od pewnego czasu bardzo chciałam po nią sięgnąć. Jednak... moim zdaniem autor nie do końca wykorzystał potencjał tej historii. Zabrakło mi tutaj większych emocji, bo choć to kryminał humorystyczny to jednak kryminał, więc raczej powinien być w nim jakiś dreszczyk. Ogólnie książkę czytało mi się bardzo przyjemnie. Została napisana w formie trzecioosobowej narracji i z perspektywy kilku osób. Zazwyczaj lubię taką formę pisania jednak tutaj, niektóre rozdziały trochę mi się nie podobały bowiem zdradzały moim zdaniem zbyt dużo i trochę odbierały mi radość z dalszego czytania. Dodatkowo, jak na komedie kryminalną zdecydowanie brakowało mi zabawnych sytuacji i tak na prawdę przy całej książce może uśmiechnęłam się ze dwa razy a cała reszta żartów wydała mi się dosyć "oklepana". Same rozwiązanie całej tajemnicy było ciekawe i choć trochę kryminałów mam już za sobą to raczej bym na nie nie wpadła. To bez wątpienia plus, ale tak jak wspominałem wcześniej, tak jak brakowało mi emocji w całej książce tak brakowało mi ich też w zakończeniu. Z ciekawości na pewno sięgnę po kolejną część serii z Różą Krull, bo bez wątpienia nie zmarnowałam czasu z pierwszą. Minusem były zazwyczaj dość długie rozdziały jednak mimo to książkę i tak czytało mi się dosyć sprawnie bowiem zajęła mi zaledwie 3 dni. Na pewno polecam zapoznać się z tą pozycją bo jak wiadomo różne są gusta, a sama spotkałam się ze sprzecznymi opiniami o tej książce.