Amo recenzja

„Na ciebie też przyjdzie czas, wrócę po ciebie (..) Jego lodowaty wzrok, błękit oczu, a także zaciskające się na gardle dłonie były ostatnim, co zapamiętała, nim pojawiła się ciemność, przynosząc ulgę.”

„Amo” to kolejny debiut, który przeczytałam w ostatnim czasie. Dość długo się do niego zabierałam, ilość stron troszkę mnie przerażała z początku, ale finalnie pochłonęłam ja niemal na jedno posiedzenie. I powiem Wam, że jak na debiut historia jest całkiem niezła. Ma swoje minusy oczywiście, ale czytało mi się ją naprawdę szybko i z każdą kolejną stroną ciekawiło mnie jak autorka pociągnie cała tę historię.

Życie Klary Maj wywróciło się do góry nogami, w momencie gdy była świadkiem morderstwa swoich rodziców. Oprawca bez skrupułów ich zabił, a dziewczynie obiecał, że po nią wróci. Wszystkie te wydarzenia odcisnęły na niej piętno, a każdy dzień był dla niej wyzwaniem. Dwa lata później okazuje się, że osoba, która zleciła morderstwo jej rodziców, wychodzi z więzienia. Po raz kolejny dziewczynie zaczyna grozić niebezpieczeństwo. I tu do akcji wchodzi dwudziestodziewięcioletni Amo, który postanawia, że Klara z nim zamieszka, przez co będzie w stanie zapewnić jej bezpieczeństwo. Pomimo początkowej niechęci do tego pomysłu ze strony dziewczyny, finalnie zamieszkują oni ze sobą. Cała sytuacja nie jest dla niej łatwa, bowiem kiedyś Amo bardzo dużo dla niej znaczył i do dziś pamięta ile przez niego wycierpiała. Czy uda im się dojść do porozumienia i czy rzeczywiście Klara będzie bezpieczna w mieszkaniu Amo?

Ogromnie podobał mi się pomysł na fabułę. Już od pierwszych stron byłam mocno ciekawa jak potoczy się ta historia. I choć w pierwszej połowie książki nie działo się nic szczególnie dynamicznego, to pochłonęłam ją niemal w jedno popołudnie. Bardzo podobała mi się to, w jaki sposób autorka stworzyła postacie poboczne i to jak każdy z nich chciał chronić Klarę przed niebezpieczeństwem. Dało się wyczuć, że bardzo im wszystkim na sobie zależy i darzą się ogromną sympatią. Mega mi się to podobało. Jeśli chodzi o postacie główne, to bardziej polubiłam Amo niż Klarę, on był taki pewny siebie, momentami do rany przyłóż, a ona zachowywała się momentami bardzo dziecinnie i nieodpowiedzialnie. Każdy nadstawiał za nią karku, a ona przez swoje głupie pomysły, ogromnie ryzykowała. Ale! Sam Amo nie był bez skazy, wkurzała mnie jego zazdrość, wręcz momentami zakrawająca na chorobę.

To co jeszcze mi przeszkadzało w tej książce, to momenty pisania tego samego z perspektywy Klary i Amo. Pod koniec jednego rozdziału coś zaczynało się dziać, a w kolejnym cofaliśmy się w czasie i czytaliśmy o tym co wtedy robił Amo. I jakoś to wszystko wprowadzało tu niepotrzebny chaos i nie mogłam się połapać o co chodzi i czemu właśnie w tym momencie autorka postanowiła to napisać. Ale summa summarum książka mi się podobała i jestem ciekawa kolejnej części tej serii.