Zombie recenzja

Drugi tom serii o detektywie Dawidzie Wolskim.

Adam Górnik to młody, błyskotliwy prokurator, przed którym maluje się świetlana przyszłość. Dzięki sprawie z zaginięciem Alicji („Wampir”) stał się popularny. Jest wzorowym obywatelem, kochającym mężem i troskliwym ojcem, jednak ma coś strasznego na sumieniu. Kiedy miał piętnaście lat, zamordował szkolnego kolegę, chuligana i postrach innych uczniów, Filipa „Korsarza” Korsarskiego, uderzając go młotkiem w głowę.

Całe życie żył w przeświadczeniu, że pewnego dnia prawda wyjdzie na jaw i kiedy dostaje wezwanie na miejsce, w którym dokonał zbrodni, jest pewny, że wreszcie chodzi o tę sprawę. A dzięki swojej pozycji będzie mógł poprowadzić śledztwo i zatuszować wszystko. Jednak na miejscu znajduje ciało brutalnie zabitej parę dni wcześniej dziewczynki. Co najbardziej dziwi Górnika, to to, że szczątki Korsarza zniknęły.
Zabójca zaczyna pogrywać z prokuratorem, musi jak najszybciej rozwiązać zagadkę potwora z przeszłości, odnaleźć go i powstrzymać, bo bez wątpienia Korsarz wrócić zza grobu, by się zemścić.
Do pomocy wynajmuje detektywa Dawida Wolskiego, który jest znany ze swoich niekonwencjonalnych i kontrowersyjnych metod działania.
Czy detektyw znajdzie zabójcę, zanim ten ponownie zabije? A może niczym zombie zaatakuje go w najmniej spodziewanym momencie, nie dając szans na ucieczkę?


Wiem, że się powtarzam, ale po prostu uwielbiam Chmielarza i mogłabym go czytać cały czas.

„Zombie” bez wątpienia jest lepsze od pierwszej części. Tutaj nic nie jest takie oczywiste. Ta sprawa niczym wirus atakuje wszystkich dookoła, sprawiając, że nawet niewinni zostają wciągnięci w sam środek zabójczej rozgrywki. Gry, w której nie wiesz, komu możesz zaufać, przyjaciele stają się wrogami, a ci, którzy niespecjalnie nas lubią, okazują się sprzymierzeńcami. To gra, która zbierze krwawe żniwa, bo zwycięzca może być tylko jeden...
Czytałam (a także momentami słuchałam) tę książkę z zapartym tchem. Mimo że to mały grubasek, to czyta się ją naprawdę szybko. Po prostu wciąga, bo musicie poznać rozwiązanie.


Niby człowiek trochę zna styl Chmielarza i wie, że u niego zawsze wszystkie drogi prowadzą co tego samego celu, jednak i tak zawsze są momenty, kiedy jestem totalnie czymś zaskoczona o ile wręcz niezszokowana. Zakończenie to totalny blow mind i jeśli powiem wam, że po skończeniu książki przez kilka minut siedziałam nad otwartą książką, to musicie mi uwierzyć. Zresztą przy każdej książce autora tak mam.

Nie mogę nie wspomnieć o jednym z wątków, który pojawia się w książce, który mocno mnie zaciekawił i zaintrygował i o którym możemy również trochę przeczytać w słowie od autora na końcu książki. Chodzi o motyw pamięci i jej zaburzeń.