Ciemne sekrety recenzja

Przeczytałam tę książkę, głównie dzięki rekomendacjom. Ja, jak to głupia ja, dodatkowo kupiłam całą serię, nie biorąc pod uwagę, że książki tego szwedzkiego duetu mogą okazać się niewypałem.

Zostaje zgłoszone zaginięcie szesnastolatka. Mija weekend, a lokalna policja dopiero wtedy zabiera się za poszukiwania chłopaka z elitarnej szkoły. Niewybaczalny błąd, cenny czas, który został źle wykorzystany. Niebawem zostaje odnalezione jego ciało. Liczne rany kute i wycięte serce świadczą o wyrachowaniu sprawcy. W sprawę zostaje zaangażowana Krajowa Policja Kryminalna. Brak jakichkolwiek śladów i kłamstwa, z jakimi spotykają się śledczy utrudniają dodatkowo ich pracę. Na jaw wychodzą nowe fakty; w dawnej szkole wobec chłopaka była stosowana przemoc. I kiedy sprawa wydaje się oczywista, policja otrzymuje wyniki sekcji. A to wszystko zmienia.

Powieść została świetnie napisana, momentami przywoływała mi na myśl prozę Camilli Lackberg. Do tego prywatne wątki śledczych, których my jako czytelnicy powieści kryminalnych nie możemy uniknąć. Jednak tu autorzy się za bardzo skupili na wątku psychologa policyjnego Sebastiana Bergmana. Nie dość, że to wyjątkowo irytujący, samolubny dureń, to jeszcze przez większość czasu zostałam zmuszona czytać o jego nędznej osobie. Mam serdecznie dość tego socjopaty, wiecznie użalającego się nad swoim losem! I miałam żal, że żaden z bohaterów mu nie dał w pysk, za to jakim był opryskliwym bufonem! Bić i tylko patrzyć, aż gęba robi się czerwona i puchnie jak balon. Może trochę mnie poniosło, ale każdy zapewne już się połapał z jaką personą mamy do czynienie.

Ogółem fabuła, też nie jest powalająca. Prosta sprawa, przewidywalny sprawca, nudne zakończenie. Jestem rozczarowana. I gdyby nie dobra proza, powieść zdecydowanie niżej, bym oceniła.