Chłopki. Opowieść o naszych babkach recenzja

"Chłopki - opowieść o naszych babkach" Joanny Kuciel-Frydryszak to opowieść, która mnie zszokowała, poruszyła i otworzyła zamknięte oczy na to, co do tej pory ani nie było mi bliskie, ani nie zaprzątało zbytnio mojej głowy.
Dla mnie dwudziestolecie międzywojenne to świat artystycznej bohemy, świat sztuki i kultury, świat rewolucji i postępu, za którym można tęsknić, bo druga wojna pogrzebała go na zawsze pod gruzami bólu i cierpienia.
Autorka w swoim reportażu przenosi czytelnika na polską wieś sprzed ponad stu laty.
O naiwności moja, to nie będą sielskie obrazy wsi spokojnej, wsi wesołej.
To będą obrazy kobiet zmęczonych, niedożywionych, zaniedbanych i wyniszczonych.
To będą twarze kobiet wciąż młodych, które wyglądają jak staruszki.
To będą widoki dzieci, które jak tylko zaczną chodzić zapędza się je w kierat pracy. Widoki dzieci narażonych na przemoc i zaniedbanie.
Jakie beztroskie dzieciństwo? Tu nie będzie miejsca na ciepłe, bezpieczne macierzyństwo, to zimny chów pozbawiony uczucia, współczucia i empatii.
Nie miałam wielkiego pojęcia o przedwojennym życiu na wsi. Wiejska sielanka okazała się mrocznym przygnębiającym obrazem życia, szczególnie dla kobiet i dzieci.

Analfabetyzm, bieda, brud, choroby, głód, praca ponad siły, "sprzedaż dziewczyn za morgi", przemoc, wykluczenie, wykorzystywanie - oto obraz życia na wsi w Polsce przedwojennej. Oto obraz wiejskiej kobiety.

Niektóre opowieści są po prostu wstrząsające. "Pasionka" już na zawsze będzie kojarzyć mi się z horrorem, wydawanie córki "za morgi" koszmarem, a życie kobiet nieustanną harówką.
Jedyną ucieczką ze wsi była ucieczka na służbę, niestety często była to kontynuacja koszmaru.

Czytając tę książkę czułam się trochę wyalienowana. Autorka wspomina, że 70 proc. Polski międzywojennej stanowili mieszkańcy wsi. Ani moja babcia ze strony mamy, ani moja babcia ze strony taty nie pochodzili ze wsi. Ja jako mała dziewczynka ogromnie zazdrościłam rówieśnikom spędzającym wakacje u dziadków lub cioć na wsi, która jawiła mi się jako wolność, swoboda i przygoda.

Ta lektura pozbawiła mnie złudzeń i nieprawdziwych, wypaczonych wyobrażeń.
Ta lektura jest ważna i potrzebna.
Autorka wykonała kawał fantastycznej pracy i wyobrażam sobie, że napisanie tej książki musiało kosztować ją nie tylko ogrom pracy, ale i wiele, wiele emocji.
"Chłopki" to solidny kawałek wiedzy z historii polskiej przedwojennej wsi. Na tę pozycję składają się relacje, wspomnienia, listy, fragmenty pamiętników, wycinki prasowe i niesamowite zdjęcia ilustrujące książkę.
Myślę, że to jedna z takich lektur, która potrafi zmienić myślenie, wyzwolić działanie, docenić to, co mamy teraz, a przede wszystkim zmieniającą się rolę kobiet.
Jestem pewna, że po tym reportażu zrodzi się w czytelniku chęć odkrywania własnej rodzinnej historii, a zwłaszcza historii naszych prababć i babć.
Ogromnie polecam 👍.