Kobiety '44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie recenzja

W ostatnim czasie sporo mówi się o Powstaniu Warszawskim. Wspominamy powstańców podczas rocznicy wybuchu, mając z tyłu głowy, że to może być nasze ostatnie spotkanie. Z łezką w oku śpiewamy piosenki oraz recytujemy wiersze. Pamiętając, o twórcach, którzy w artystyczny sposób, wyrażali swoje emocje. Kiełkuje w nas myśl, czy ta decyzja była słuszna. Czy może nie warto było przelewać krwi, bo z góry skazani byliśmy na porażkę? Rozmyślamy, co by było, gdyby. Zapominając przy tym o kobietach, które ramię w ramię walczyły o wolną i bezpieczną Polskę.

Kobiety '44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie, to opowieść o cichych bohaterkach Powstania Warszawskiego, które wbrew temu, co się o nich mówi, nie czują się bohaterkami. Jak mówią: robiły, to co mówił dowódca i co kazało im robić serce. A serce do walki miały ogromne. Trzymanie za rękę rannych w ostatniej godzinie życia, czułe głaskanie po głowie dzieci, których rodzice zginęli czy udział w niebezpiecznych walkach. Nie jest to sucha relacja: nazywam się tak i tak byłam uczestniczką powstania, do moich obowiązków należało to i to. Jest to czuła i niezwykle wzruszająca opowieść o odwadze wymieszanej ze strachem, łzach, które ocierane były ukradkiem i woli walki, która nigdy nie zgasła.

Autorka w przepiękny sposób oddaje głos kobietom, by same mogły opowiedzieć swoją historię. Oprócz powstańczych historii takich jak akcje, rzucanie granatami czy przejścia kanałami nie zabrakło spraw tak bliskim każdej z nas. Miłość, troska, rodzicielstwo czy podtrzymanie na duchu. W niezwykłym oddaniem wypełniały powierzone im zadania tak by każdy, kto oddał się w ich ręce, mógł znaleźć ukojenie.

Kobiety '44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie, to niezwykłe świadectwo bohaterek, które każdy powinien przeczytać, a przede wszystkim wynieść z nich lekcje. To ostatnia chwila, by namacalnie poczuć te historie. Z roku na rok powstańców jest coraz mniej. Odchodzą często zapomniani, zostawieni sami sobie. Choć tak prosty sposób podziękujmy im za to, że żyjemy w wolnym kraju.