Powierniczka opowieści recenzja

Jest to optymistyczna i przyjemna opowieść o zwykłej, a może niezwykłej sprzątaczce Janice, która uwielbia kolekcjonować historie innych ludzi. Każdego dnia jej kolekcja się powiększa, bo Janice potrafi słuchać, a to wyjątkowa zaleta. Swoją historię trzyma ukrytą gdzieś głęboko w sercu i nie chce się nią z nikim dzielić. Pewnego dnia w życiu Janice pojawia się pani B. Ekscentryczna i przebiegła starsza pani, która chce wysłuchać historii sprzątaczki. Czy Janice wyjawia swój sekret? Czy odnajdzie spokój i szczęście?

Pomysł na fabułę wydaje się czymś nowym. Połączenie wielu historii w jedną stwarza duży potencjał. Mam jednak wrażenie, że autorka nie do końca go wykorzystała. Dla mnie było tu wszystkiego za dużo, a historie zbierane przez Janice przyćmiły jej własną. Może to był celowy zabieg, który miał skłonić czytelnika do przemyśleń, ale na mnie to nie zadziałało. Zabrakło mi emocji, na które tak bardzo liczyłam. Mimo tego uważam, że książka jest na swój sposób urocza. Ciepła, ale niewymagająca, trochę niedorzeczna, ale przyjemna.

Jeśli chodzi o kreacje bohaterów, to muszę przyznać, że autorce udało się pokazać Janice jako niezauważalną sprzątaczkę. Spokojna, zamartwiająca się kobieta, w ogóle nie zapadła w mojej pamięci. Choć chciałam poznać jej historię, to bardziej byłam ciekawa, jaki sekret skrywa pani B. Podobała mi się też więź, jaka połączyła te dwie kobiety i panujące między nimi relacje.

Autorka porusza wiele trudnych życiowych tematów. Mówi o rzeczach dla nas ważnych, o poszukiwaniu szczęścia, o trudnych relacjach, stracie ukochanej osoby, żałobie, miłości, wyrzutach sumienia i wykorzystywaniu przez psychiczną presję. Pokazuje, jak różnie ludzie radzą sobie z tymi doświadczeniami i jak trudna jest droga, by wyrwać się z ich mocy.

Tak sobie myślę, że "Powierniczka opowieści" to dobra książka, ale brakuje w niej głębi, która wyniosłaby ją na wyższy poziom. Jest idealna na niezobowiązujący wieczór z książką. Umili czas i nie zmęczy. Choć mnie nie urzekła, to na pewno znajdzie się grono czytelników, którzy pokochają tę powieść, za jej optymizm, humor i ciepło.

Jedyne, do czego nie mam „ale” to okładka. Bardzo mi się podoba.