Uśpieni recenzja

"Uśpieni" to pierwsze dzieło Beaty Kołodziejczyk, które poznałam. Przyznam szczerze, że byłam przekonana, że sięgam po kryminał, pełen mrocznych tajemnic. Okazało się natomiast, że powieść jest nietuzinkowa i należy na nią spojrzeć z zupełnie innej perspektywy.

Zawsze najpierw zaczynam od rzeczy, które mi się nie podobały - w tym przypadku nie będzie inaczej. Nie urażając niczyjej opinii, ani tym bardziej samej autorki, ale warsztat pisarski, w tym przypadku zupełnie do mnie nie przemówił. Ciężko było mi się do pewnego momentu połapać, co tak naprawdę dzieje się w tej książce. Tłum bohaterów powieści, którzy pojawiają się zupełnie znikąd, liczna rodzina, w której każdy jest inny, a ich poglądy przykre do tego stopnia, że chciałam jak najszybciej skończyć tę historię.

Tak naprawdę kiedy już zaczęłam kojarzyć, kto jest kim, książka się skończyła. Ale spokojnie. Myślałam, że ta historia do mnie nie przemawia, ale od momentu skończenia książki zupełnie zmieniłam zdanie.

Okazało się, że "Uśpieni" są czymś więcej niż niedoskonałościami, na które zwracałam wcześniej uwagę. Poznałam miarę bólu, cierpienia i trwogi, czytając historię napisaną przez Beatę Kołodziejczyk. Może nie urzekł mnie sposób, w jaki historia została przekazana, ale sama treść tej książki dławiła mnie od środka. Przeraziła mnie do tego stopnia, że tym bardziej zaczęłam doceniać swoje dzieciństwo, które dla mnie było jednym z najlepszych okresów w moim życiu.

"Uśpieni" opowiadają o przemocy, nienawiści, uzależnieniach i wszystkim, co najgorsze, z czym musi walczyć zwykły, szary człowiek. Żal w stosunku do głównej bohaterki się pogłębiał wraz z przeświadczeniem, że to dziecko pozbawiono wszystkiego co najlepsze.

Agata wiecznie jest poniżana, nikt jej nie docenia, zbyt wcześnie i dosyć tragicznie poznaje tajniki innego rodzaju miłości, który dla niej staje się niczym. Czymś kompletnie brudnym, skalanym, złym. Dziewczynka zaczyna kłamać, żeby przypodobać się matce, która zupełnie nie zwraca na nią uwagi, ojcu, który popada w nałogi i bratu, który na każdym kroku ją poniża. Gdzie w tym wszystkim jest prawdziwy człowiek? Bo jak dla mnie go tu nie ma.