Księga tęsknot recenzja

Okres wakacyjny sprzyja odpoczynkowi i zazwyczaj w sferze wydawniczej niewiele się dzieje. Tuz przed rozpoczęciem wakacyjnej kanikuły Wydawnictwo Literackie zaserwowało nam całkiem ciekawy czytelniczy kąsek. Dokładnie 30 czerwca na czerwony książkowy dywan z gracją wkroczyła nowa powieść Sue Monk Kind "Księga tęsknot". Autorka już nie pierwszy raz dowiodła swego literackiego talentu, to co ją wyróżnia to poetycki język oraz niezwykła pomysłowość.
To nie była miłość od pierwszego wejrzenia, biorąc ją do ręki bałam się, że opowieść o żonie Jezusa przytłoczy mnie ciężarem historii, bo trzeba mieć umiejętność odtworzenia tła społeczno-obyczajowego w sposób ciekawy. To się właśnie tu dzieje.

Co by było gdyby Jezus miał żonę? Czy nasza religia wyglądałaby tak samo? Wszelkie źródła na ten temat milczą, ale biorąc pod uwagę realia tamtych czasów, w których kobiety marginalizowano - takiej wersji wydarzeń wykluczyć nie możemy. Choć Jezus jako sam bohater wydaje się być interesujący, Sue Monk Kind przedstawiła tu jego ludzką, codzienną twarz.
Jednak nie Jezus jest tu postacią najważniejszą, lecz Ana jego żona i to ona dostaje w tej powieści prawo głosu. Dlaczego prawo mówienia staje się tu tak ważne? Przede wszystkim dlatego, że w tamtych czasach kobiety marginalizowano, nie miały prawa głosu, prawa do samostanowienia, ten świat rządzony był przez mężczyzn i to oni decydowali o ich losie.

Księga tęsknot to nie tylko próba ukazania uciemiężenia kobiet, to także hymn na ich cześć. Wszystkie bohaterki wyróżniają się odwagą, każda chce być głosem.
Za czym tęsknią? Za wolnością, możliwością opuszczenia złotej klatki, tęsknią za miłością, za prawem do głosu i samostanowienia.

Sam pomysł wyboru tematyki wydaje się dość interesujący, bo trzeba mieć niebywały talent, a także pojęcie i zasób wiedzy by w tak realistyczny sposób odtworzyć codzienność wzorując się jedynie na Ewangelii.
Bardzo realistycznie odtworzono tu postaci historyczne, zadbano o dialogi i ciekawe tło. Najbardziej wzruszył mnie fragment pasji i opis cierpienia Jezusa widziany oczami Anny. Scena jest opisana w sposób tak ujmujący, razem z bohaterką współodczuwamy i jesteśmy świadkami jej udręczenia.
Komu polecam tą książkę?
Wszystkim, którzy lubią się rozsmakować w poetyckim języku, a jednocześnie oczekują historii niebanalnej i ciekawej, bez względu na to jaki jest wasz stosunek do religii.

Takiej opowieści literatura jeszcze nie słyszała, nie brońcie się przed nią, niech i Was zachwyci!
"A kiedy w proch się obrócę zaśpiewaj nad kośćmi moimi słowa: Ona była głosem."