Narzeczona z getta recenzja

Sabina Waszut ma świetne pióro, nie ma co do tego wątpliwości. „Narzeczona z getta” długo czekała na swoją kolej, jak dobrze, że w końcu się doczekała 😊 Z autorką nie miałam okazji się wcześniej zaprzyjaźnić, teraz postaram się to nadrobić. Jeśli lubicie, bądź akurat teraz macie ochotę na dobrą obyczajową lekturę z historią w tle, to sięgnijcie po „Narzeczoną…”

Pani Sabina przedstawia nam dwie historie: pierwsza, współczesna to historia młodej żony Basi, która pomimo upływu lat nadal nie może pogodzić się z przeszłością, co więcej o to, co się w tej przeszłości stało, obwinia właśnie siebie. Druga historia dzieje się w czasach Holokaustu i dotyczy młodej Żydówki Sary. Zdawać by się mogło, że te dwie historie nie mają żadnego punktu wspólnego, bo cóż może łączyć te dwie kobiety?

Połączyła je szafa. Stara, ogromna, ręcznie robiona, trzydrzwiowa szafa. Od kiedy Barbara stała się jej właścicielką, zaczyna się z nią dziać coś dziwnego. Wygląda na to, że szafa ją przywołuje, że chce opowiedzieć swoją historię właśnie jej, że historia ta jest na tyle ważna, aby zagłuszyć teraźniejszość, aby całkowicie poświęcić się wyjaśnieniu przeszłości. I tak krok po kroku Barbara odkrywa kolejne puzzle i stara się je poskładać tak, aby utworzyły spójny obrazek.

Wydawać by się mogło, że to historia jakich wiele. Co ją więc wyróżnia spośród setek innych książek o wojnie, o Żydach, o Holokauście? Wyróżnia ją sposób narracji. Kiedy zaczęłam lekturę i na dobre wsiąkłam w atmosferę powieści, nie czułam się jak czytelnik, ja tam byłam, razem z Sarą bałam się o siebie, o nią, o jej ukochanego Jaśka i o ich zakazaną przecież miłość. Byłam w getcie w Strzemieszycach i Sławkowie, przeżyłam Zagładę. Czułam… Nie chcę brzmieć patetycznie, ale tak właśnie było.

Autorka nie próbuje grać na emocjach, nie jest jej celem wycisnąć nam łzy z oczu. Stara się opisać rzeczywistość w sposób bardzo oszczędny, nie łzawy, a jednak robi to tak, że emocje po prostu buzują.

Pani Sabina ocaliła od zapomnienia kolejny kawałek historii, o którym niewiele się mówi i zrobiła to w sposób doskonały. Brawo!