Córka z Włoch recenzja

Soraya Lane, nowozelandzka autorka, wchodzi na polski rynek wydawniczy z pierwszym tomem z serii" Utracone córki ". " Córka z Włoch" otwiera cykl, planowany na osiem powieści. Jest to literatura obyczajowa z prostą, przewidywalną i bardzo schematyczną fabułą. Książka broni się jednak lekkością przekazu, ot taki relaks dla mózgu.

Napisana w dwóch ramach czasowych ukazuje historię kobiet, współcześnie Lily i cztery pokolenia wstecz, Estee. Kobiety nigdy się nie spotkały, miały różne zainteresowania i uzdolnienia, ale jednak coś je łączy.

Lily, w dziesięć lat po śmierci babci, dostaje wezwanie do stawiennictwa w londyńskiej kancelarii. Tam dowiaduje się, że jej babcia, przed laty została adoptowana, a w skrytce w podłodze domu dla samotnych matek, zostało pudełko, z tajemniczą zawartością, które należało do jej babci. Oprócz niej, na to spotkanie przychodzi jeszcze kilka obcych sobie kobiet, które również otrzymują podobne paczuszki. Zawartość pakunku jest bardzo tajemnicza, jednak Lily, postanowiła podążać jego tropem.

Historia sprzed lat ukazuje losy młodziutkiej primabaleriny Estee tańczącej w mediolańskiej La Scali, zakochanej ze wzajemnością, w synu piekarza, Feliksie.

O tym, co łączy te dwie historie łatwo się domyślić, jak również dalszych losów bohaterów. Książkę czyta się szybko, jednak jej banalność sprowadza ją do lektury dla mniej wymagającego czytelnika, który nie lubi myśleć i kalkulować. Podejrzewam, że każdy z tomów będzie stanowić oddzielną całość, a głównymi postaciami będą kobiety, które stawiły się na spotkaniu z adwokatem.

Podczas czytania czuje się klimat włoskich winnic i ciepłego południa oraz słodkich wypieków z czekoladowo orzechowym nadzieniem.

Dwie kobiety, pełne nadziei, szukające swojego szczęścia w świecie. Tak różne i podobne zarazem. Książka pełna emocji, oparta na wartościach rodzinnych i pochwale tradycji. Przypomina piękną bajkę, która zaczyna się za górami, za lasami, i kończy, żyli długo i szczęśliwie.

Pomimo iż książkę oceniam dość nisko, to z pewnością sięgnę po kolejny tom, licząc na to, że będzie równie urocza, ale przynajmniej mniej przewidywalna i czymś zaskoczy.