Cukiernia Pod Amorem. Cieślakowie recenzja

Mówi się, że gdy zajrzysz choć jeden raz do Cukierni pod Amorem, to będziesz do niej wracać przez całe życie. Nie wiem, czy będę wracać do sagi o Gutowie wielokrotnie w trakcie swojego życia, ale jedno wiem na pewno: przeczytawszy pierwszy tom, nie można nie przeczytać drugiego.

Małgorzata Gutowska-Adamczyk po raz kolejny w iście mistrzowski sposób snuje historię rodu Zajezierskich. Jej dbałość o detale niezmiernie mnie zadziwia, ponieważ przez powieść przewija się masa bohaterów, z których każdy ma własne drzewo genealogiczne. Autorka nie dość, że z ogromnym talentem przedstawia ich życiorysy, to jeszcze ani razu się nie gubi! Jej opowieść jest zwarta, ciekawa, przemyślana i napisana z niespotykanym rozmachem. Dzięki tytanicznej pracy autorki mamy okazję poznać nie tylko fikcyjne losy fikcyjnych bohaterów, ale i żywą historię Polski z okresu I wojny światowej i dwudziestolecia międzywojennego. Jest to jedna z najlepszych polskich książek, jakie czytałam i muszę przyznać, że więcej historii naszego kraju wyniosłam właśnie z dzieła Gutowskiej-Adamczyk niż ze szkolnych podręczników.

Jak zwykle fenomenalnie czytało mi się powieść jej autorstwa. Tym razem nie pogubiłam się w fabule, więc albo od czasu pierwszego tomu Cukierni zmądrzałam, albo autorka wyeliminowała u siebie skłonność do przeskakiwania z wątku do wątku w obrębie jednego rozdziału. Jakkolwiek by nie było, drugi tom Cukierni i tak stanowi dla mnie kawał świetnej literatury. Styl Gutowskiej-Adamczyk jest bezbłędny i nie wymaga jakichkolwiek poprawek bądź uwag. Dbałość o poprawną polszczyznę widać bowiem w każdym napisanym przez nią zdaniu. Jeśli mi nie wierzycie, to sięgnijcie po pierwszą-lepszą książkę jej autorstwa, a przekonacie się, że piszę prawdę. Nie znam nikogo, kto pisałby lepiej od Gutowskiej-Adamczyk.

Choć tytuł podpowiada, że będziemy mieli do czynienia z Cieślakami, to Zajezierscy wciąż mają wiele do powiedzenia. Nie zabraknie więc Hrabiego Tomasza i jego żony Adrianny, a pałac w Zajezierzycach nadal będzie czarował nas swym blaskiem (z jednym, kilkuletnim, wyjątkiem). Jednak nie oznacza to wcale, że o Cieślakach nie przeczytamy ani słowa! Otóż poznamy w końcu dalsze losy Marianny Blatko, kochanki Tomasza Zajezierskiego, a także ich syna - Paula Connora. Ciekawie przedstawiać się będą dalsze losy Kingi Toroszyn i jej córki, Grażyny, która wbrew konwenansom i woli matki wybrała karierę aktorki i jako Gina Weylen podbiła polską scenę kabaretową, deski teatru, a z czasem także i szklany ekran. To właśnie Gina skradła moje serce w tym tomie - odważna, z pomysłem na siebie, z zapałem dążąca do spełnienia swoich marzeń, posiada wszystkie cechy, które ja sama chciałabym mieć. Pozostałe postacie również bardzo się rozwijają, choć szkoda, że wątki Pawła Zajezierskiego i Wandy Byławskiej zostały potraktowane po macoszemu. Choć w sumie jest to zrozumiałe, zważywszy na to, jaką drogę obrali - Paweł został księdzem, a Wanda zakonnicą. A o tym nikomu nie chce się czytać.

Po raz kolejny podkreślę również, że rozdziały z Igą Hryć traktowałam - zapewne niesprawiedliwie - jedynie jako przerywniki, które odrywały mnie od głównej historii. A tak naprawdę to przecież te rozdziały są najważniejsze, podczas gdy rozdziały z przeszłości służą za tło i przypomnienie tego, co było związane z tajemniczym pierścieniem i jego zniknięciem. Ale to nie moja wina, że Gutowska-Adamczyk przedstawia przeszłość w tak genialny sposób! A jeśli już o intrydze z pierścieniem mowa, to - a jakżeby inaczej - nic się w tym tomie nie wyjaśnia. Pozostaje mi czekać na trzeci, za który, na szczęście, zabieram się już wkrótce!

Nie wiem jak inaczej mogłabym Was zachęcić do lektury sagi o Gutowie. Najlepiej samemu się przekonać, ile prawdy jest w tym, co piszę. W moim odczuciu każda książka Gutowskiej-Adamczyk posiada wyjątkowy klimat - wprost nie do podrobienia. Natłok informacji i wątków przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie, kiedy przychodzi nam poznawać fascynujące dzieje rodu, którego członkowie żyli jeszcze przed I wojną światową. Poza tym... nikt chyba nie przejdzie obojętnie obok rozbudowanego opisu tego, jak do Polski wchodziły pierwsze automobile, jak wychodki i nocniki zastępowano toaletami i kanalizacją, jak elektryczność zaczynała wypierać lampy naftowe... Ot, samo życie. Polecam przeczytać, naprawdę warto.

Ocena: 5/6