Czarna wdowa recenzja

szare niebo cierpienia jej serce otuliło
nieszczęściem i krzywdą duszę spowiło
odarta z marzeń o doświadczeniu miłości
pragnąca szczęścia i szukająca radości
gdy wybrać przyszło, nie siebie wybrała
by świat był lepszy, tego właśnie chciała

tam, gdzie Łużyce, gdzie słowiańska kultura
tam piękno języka i tragedii purpura
dotykiem tajemnic historia owiana
tam dobro i miłość już pogrzebana
przeszłości demony na scenę wkraczają
nie spoczną, dopóki prawdy nie wyznają

„ Chcę zapomnieć o piekle i polecieć do nieba ”.

Lubina.
Kochać chciała. Mocno. Nad życie. I kochaną być.
Świat na lepszy zmienić. O sobie walczyć. I żyć. Żyć pięknie. Chciała tylko tyle. Nic więcej. Nic mniej.
Lecz zdarzyli się oni. Na jej drodze stanęli. Jak zło, jak najgorszego coś. Okrutnego. Bezbrzeżnie złego.
Ograbili ją z marzeń.
Z nadziei.
Z miłości.
Z radości.

To było kiedyś. Kiedyś stało się teraz.
Tamto zło z tym złem. Łączy się. I wybrzmiewa.
W tamtym młodym dziewczęcym sercu.
W tym kobiecym już, dojrzałym teraz.
Jedno w tym sercu niezmienne się ostało. Jej dobro.
Mimo krzywd doznanych.
Mimo cierpień nieopisanych.
I bólu tajemnic skrywanych.

On wraca do korzeni. Tam, skąd matka jego. Gdzie Łużyc serce. I wpadnie w sieć sekretów. Będzie w niej splątany tkwił. I będzie szukał prawdy.
O ludziach. Miejscach.
O sobie. Matce swojej.
I o czasach. Tamtych czasach.
Które nie były złe.
To byli ludzie. Oni byli źli.

Tajemnice niewypowiedziane ciążą na sercu. Umyśle. To, co było, wraca teraz w postaci nieodkrytych sekretów. Prawda musi wybrzmieć. Musi się ukazać. Choć czy przyniesie ulgę? Może zostawi ze sobą tylko pustkę?

Serce się kruszy. Na kawałki małe.
Dusza się rozpada. Na cząstki drobne.
Dużo tutaj smutku. Dużo melancholii.
Dużo poruszeń, drgań żalu.
W tej historii ukrytych refleksji też dużo.
I wrażliwości, którą ja się karmię.
Zagadka kryminalna nasycona emocjami.
Utkana tajemnicami.
Wciąga. Intruguje. Mocno. Intensywnie.
Jak dobrze było oddać swoje myśli tej opowieści.
Jak dobrze było ją przeżyć.

Polecam bardzo.