Czas czerwonych gór recenzja

Współczesna Mongolia. Na stepach mieszka typowa rodzina: rodzice z trzema córkami (czwarta, najstarsza ginie w wypadku), oraz matka głowy rodziny. Historia rodziny opowiadana jest przez kobiety z następujących po sobie pokoleń. Opowieść zaczyna i kończy Dzaja, średnia z sióstr, to o jej życiu dowiadujemy się najwięcej. Śledzimy dzieciństwo i młodość sióstr, życie codzienne na stepie, które dziecku, młodej dziewczynie, a potem, starszej kobiecie jawi się jako świat pełen magii, piękna i wolności. Mimo to, gdy tylko nadarza się okazja Dzaja ucieka do Miasta (Ułan Bator) stanowiącego dla niej źródło dobrobytu. Rzeczywistość okazuje się brutalna. Miasto nie jest miejscem dla młodych kobiet. Żeby się utrzymać, Dzaja, mimo innych możliwości, wybiera pracę w domu publicznym. Drogę podobną wybiera Nara, środkowa z sióstr. Tylko najmłodsza Ojuna zostaje w domu , zakłada własną rodzinę, której przekazuje wartości wpojone przez rodziców.
Niezależnie od tego, gdzie się znajdują i co robią, siostry śnią o Czerwonych Górach.
Zupełnie inny obraz rzeczywistości wyłania się z historii opowiedzianej przez córkę Dzai, urodzoną i wychowaną w Mieście. Dziewczyna jest pragmatyczna, wierzenia i zwyczaje rodziny żyjącej na stepie, w ogóle do niej nie przemawiają. Nie pasuje jej ciągła praca, tradycyjne jedzenia ani stroje. Wybiera niemieckie parówki z puszki, ruskie szminki i stroje.
Słuchamy także krótkich historii opowiedzianych przez dwie starsze kobiety, matkę i babkę sióstr.Z ich opowieści wyłania się świat tradycji i wierzeń, świat który już , przynajmniej częściowo, przeminął.
Język powieści jest prosty, tak jak kobiety opowiadające swoje historie. Wiele określeń i zwrotów występuje tylko w języku mongolskim, co z jednej strony tworzy klimat, a z drugiej trochę utrudnia odbiór.
Z kart powieści wyłania się obraz świata, bardzo podobnego do naszego, gdzie ścierają się tradycja i nowoczesność. Gdzie młodzież najczęściej nie słucha rad starszych, wybiera nowoczesność, rzuca się na oślep w nieznany świat, który najczęściej okazuje się wrogi i niebezpieczny. Siłą i opoką okazuje się rodzina. To ona stanowi w ostateczności jedyne oparcie i stałą, niezależnie od tego jakie błędy się w życiu popełniło.
Tak naprawdę zakończenie książki jest otwarte. Dostajemy opowieść, zakończoną w pewnym konkretnym momencie, który dla niektórych bohaterów jest zakończeniem ich historii, a dla innych jednym z momentów w życiu. Dalsze losy bohaterów możemy sami dopowiedzieć.
Bardzo polecam.