Oddanie w czasach nienawiści recenzja

Książka „Oddanie w czasach nienawiści” jest bardzo krótka, ale z pewnością na długo może pozostać w pamięci czytelnika. Zwłaszcza takiego, który lubi życiowe historie skłaniające do głębszych przemyśleń i potrafiących wzbudzić wiele emocji, odpowiednio poruszyć i niemal zmusić do refleksji w temacie egzystencji i nieubłagalnej starości, która prędzej czy później dopadnie każdego.

Przemek Pawelec, prezentuje czytelnikom wywiady z osobami, które zmagają się z chorobami swoich bliskich chorych na Alzheimera- ich skutkami oraz sposobem radzenia sobie z nimi, po to, by wszyscy w tych trudnościach mogli z godnością jednak żyć. Taką godnością mają być przykładowo ośrodki i DPS-y, czyli miejsca będące jakby drugim, lepszym domem. Odpowiednio przeszkolony i doświadczony personel zaopiekuje się osobami schorowanymi, którymi z racji postępowania choroby nie jest już w stanie opiekować się najbliższa rodzina, bo przekracza to często ich możliwości psychiczne i fizyczne, o samych umiejętnościach najlepszej opieki nawet nie wspominając.
Autor i jego rozmówcy zaznaczają, że takie oddanie to często jedyne wyjście, które nie świadczy wcale o braku miłości do takiego strasznie doświadczonego przez los człowieka, a chęci zapewnienia mu naprawdę lepszego życia.
Co trzeba zaznaczyć i podkreślić, to mowa tu o naprawdę pozytywnych ośrodkach, w których nie dzieje się choremu jakieś większe zło (to pewnie byłby temat na inną książkę)
Nie znaczy to wcale, że więzi jakie były budowane i zacieśniane przez całe życie teraz ulegają teraz zniszczeniu, bo wciąż bliscy pamiętają o tych osobach, odwiedzają i cały czas przede wszystkim kochają.

Specyficznym i ciekawym zabiegiem autora było nazwanie trzech rozdziałów i tym samym przedstawionych losów oraz historii konkretnych osób „dowodami”. Te dowody różnych sióstr, z różnych rodzin i środowisk to wspomnienia z dzieciństwa, opowiadanie o relacjach rodzinnych i odkrywanie wartości z posiadania starszego rodzeństwa oraz tego, jak z czasem te role rodzeństwa się odwracają. Na zasadzie- Ja kiedyś liczyłem na ciebie, teraz Ty możesz na mnie. Mamy obraz rodzin wielodzietnych i trudnych czasów, a jednocześnie czuć w tych wspomnieniach pogodę ducha, sentyment i poczucie, że w rodzinie tkwi siła. Mimo wszystko.

To bardzo intymne i osobiste wyznania. Trudne, a zarazem pozytywne. O potędze rodziny. O tym jak zmieniają się czasy i przekonania. O tym co miłe i bolesne. O tym co złe i co dobre. O tym co nieuniknione. O tym co naprawdę ważne. Ta książka w pewnym sensie pozwala oswoić starość, choroby i to co przynosi nam życie. Z pełną godnością.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.