Czułym okiem recenzja

Nie zwróciłam szczególnej uwagi na książkę, którą wybierałam do recenzji. Wystarczył szybki rzut okiem na nazwisko autora. Jastrun. Znałam twórczość. Okazało się, że delikatnie rozminęłam się z rzeczywistością. Tym razem chodziło o Tomasza, syna Mieczysława. Zatem do moich rąk zamiast tomiku wierszy trafił zbiór felietonów "Czułym okiem".

Poeta, prozaik, eseista, krytyk literacki, felietonista i reporter. Związany z paryską "Kulturą", "Rzeczpospolitą", "Newsweekiem", "Wprost" oraz ze "Zwierciadłem". Talent, wysoko ceniony przez m.in. Jerzego Giedroyca, odziedziczył po sławnych rodzicach (wspomnianym już ojcu Mieczysławie i matce Mieczysławie Buczkównie), zarabiających na życie piórem. Kształtował go i szlifował wychowując się środowisku literackim i spotykając takie osobistości jak m. in. Szymborska, Mrożek, ks. Twardowski, Herbert, Miłosz.

Autorskie czułe oko rejestruje wydarzenia z życia osobistego w latach 2003-2012, ale także zdarzenia polityczne, zjawiska obyczajowe. To szerokie spektrum wniosków i analiz, także wątpliwości. Bowiem Tomasz Jastrun nie ma złotego środka (mieni się to złoto mu przed oczami i też dokładnie go nie widzi), zatem nie udziela porad, nie poucza. Obserwuje, żywo komentuje, zastanawia się. I nas do tego zmusza. Niekiedy w sposób zabawny („Dajmy sobie spokój z częściami ciała, ludzie potrafią wstydzić wszystkiego, gdyż nawet duży palec u nogi może nie spełniać oczekiwań”), czasem kontrowersyjny. Czy dzieci należy wychowywać surowo, czy bezstresowo? Na ile im pozwolić, gdzie ustawić granice? Czy w małżeństwie powinna być równość, czy tradycyjny podział ról?
Dlaczego nie ma szkół umierania, skoro rodzenia są? Dokąd zmierza współczesny świat? Dlaczego boimy się ciszy? Czy podjadanie nocą z lodówki to grzech? Jaki jest mężczyzna nowego czasu?
To tylko niektóre z licznie poruszonych tematów. Każdy felieton to obrazek z życia Jastruna. Zaprasza nas do swojego domu, do swoich myśli. Jesteśmy świadkami obaw o drugą, młodszą żonę, o późne ojcostwo, radości narodzin synów, zdumienia i radości ich poznawania świata.
Naliczyłam sześćdziesiąt pięć felietonów. Każdy opatrzony tytułem i myślą przewodnią. Niektóre zawierają wiersze, fotografie. Cykl zaczyna wiersz Tomasza Jastruna „Przytul mnie”. O sposobie pisania i języku nie muszę się wypowiadać. Bo „pisze tak, że nie sposób oprzeć się lekturze” – w pełni się zgadzam z rekomendacją Wydawnictwa „Zwierciadło”. W skali 1-10, przyznaję lekturze, z czystym sumieniem 10 punktów i gorąco wszystkim polecam.