Temat na pierwszą stronę recenzja

„Temat na pierwszą stronę” jest swoistą kontynuacją „Cmentarza na Pradze.” Przenosimy się w czasy nam bliższe, do roku 1992.W tej książce Eco zajmuje się mediami, a ściślej gazetami. Chociaż wnioski dotyczą całych mediów.
Mamy fikcyjna redakcję składającą się z dość osobliwych ludzi i fikcyjną gazetę, którą mają stworzyć, a właściwie tylko parę numerów.
Wszyscy dyskutują, co gazeta powinna zawierać, czyli łatwe krzyżówki, pogodne horoskopy, sformułowania takie, do jakich czytelnik jest przyzwyczajony i wiadomości takie, które odpowiadają Prezesowi. Przy okazji podaje prawidła, którymi gazeta powinna się kierować:
- „ To nie wiadomości czynią gazetę, to gazeta czyni wiadomości. Składając umiejętnie cztery różne wiadomości, proponuje się czytelnikowi wiadomość piątą.” (obwoluta)
- „ Gazety nie służą rozpowszechnianiu informacji, służą ich ukrywaniu.” (str 140)
- „ Gazety uczą ludzi, jak mają myśleć. (…) Ludzie początkowo nie wiedzą, jakie mają poglądy, potem my im mówimy, a oni dostrzegają, że je mieli.”(str 82)
Namawiają, aby w oderwanych zdarzeniach szukać punktów wspólnych i tak budować historię. Jednego z dziennikarzy interesują spiski i afery. Tworzy na nowo historię Włoch i Europy zaczynającą się śmiercią Mussoliniego, a prawdopodobnie jego sobowtóra, a kończąc na zamachu na Jana Pawła II. Przedstawia wszystkie siły zaangażowane w ten spisek. Czy taki spisek mógł mieć miejsce?
Poznajemy jeszcze jedną obowiązującą zasadę. Ważne jest kto i kiedy podaje informacje.
W książce jest też ciekawy wątek obyczajowy.
Interesujące jest też stwierdzenie:
„Przegrani, podobnie jak samoucy, wiedzą zawsze więcej od ludzi sukcesu, musisz wiedzieć jedno, nie tracąc czasu na poznanie wszystkiego. Satysfakcja płynąca z erudycji zastrzeżona jest dla przegranych. Im więcej ktoś wie, tym bardziej nie powiodło mu się w życiu.”
Umberto Eco chyba przeczy tej zasadzie.
Jak zwykle proza Umberto Eco wciąga i zachwyca swoją przewrotnością, dowcipem raczej gorzkim i erudycją. Daje możliwości różnej interpretacji.
Można zadać sobie różne pytania. Czy świat tworzy media, czy media tworzą świat? Czy istnieją wolne media?
Jest to głos interesujący w dyskusji o mediach.