Nigdy nie zapomnisz recenzja

Gdy dowiedziałam się o najnowszej powieści Kathryn Croft, od razu zanotowałam w głowie datę premiery; z głębokim przekonaniem, że już niebawem będę w posiadaniu czwartej powieści autorki. Ciekawa fabuła, no i znany mi już styl Croft, jedynie utwierdził w przekonaniu, że i tym razem się nie zawiodę. Jakże się myliłam!

Zacznę od tego, że w powieści akcja jest niemal zerowa. Przez 2/3 książki jesteśmy zdani na paranoję głównej bohaterki i jej histerię. Jesteśmy uświadomieni nie raz, lecz nieustannie, jakie prowadzi beznadziejne życie, jaka jest biedna, mimo tego, że w przeszłości zrobiła coś potwornego. Jednak wciąż nie możemy zapominać, jak bardzo żałuje, bo jej ulubionym zajęciem jest nic innego jak: użalanie się nad sobą.
Gdy w końcu dowiadujemy się o czynie, jakiego dokonała, jedynie wzmaga to uczucie irytacji. Do tego budzi gniew, złość i wstręt. A stwierdzenie, że była jeszcze wtedy dzieckiem, czy inne wymówki, którymi próbowała usprawiedliwić swoją bohaterkę autorka (tak to odniosłam), do mnie nie przemawiają.

Dochodzę w końcu do przewidywalnego sprawcy i tej całej błazenady, jaką zgotowała nam Croft. Zero jakiegokolwiek elementu zaskoczenia, nawet w ostatnim rozdziale. Jedyne, co może szokować, to potworność ataku. Na język suną się wyzwiska długości litania.
Reasumując swoje poglądy, napiszę wprost: to najsłabsza powieść autorki. Sytuację ratuje mroczny klimat, który tak świetnie potrafi stworzyć autorka, oraz dobrze zarysowani bohaterowie.