Nikt nie idzie recenzja

Składamy się z chwil. Z krótkich momentów szczęścia i z wielkich tragedii zatrzymujących czas. Z fragmentów codzienności, tworzących zawsze jakieś dzisiaj. Z porozsypywanych wspomnień, wpisanych w naszą pamięć. Zapach, smak, miejsce, twarz, głos, człowiek. Przeszłość zawsze wraca, by przypomnieć o sobie w codzienności. I jak w tej historii uderza w nas znikąd, nie wiadomo kiedy i stawia pytania. Bo czy rzeczy tak po prostu się zdarzają?

Wksiążce Małeckiego poznajemy Olgę i jej samotność w wielkim mieście, Igora, który miał brata, ale zeżarła go Japonia, Marzenę zbierającą fontanny i Mężczyznę Uporczywie Oglądającego Komody. Jest jeszcze Klemens, ni to dziecko, ni mężczyzna, z balonami w plecaku i marzeniami w głowie. Każdą z tych osób dotyka nieszczęście. Bo to kim jesteśmy dzisiaj, zawsze kształtuje „dawno temu”. A dawno temu Olga wykonała pewien zabieg, brat Igora wyjechał do obcego kraju, a Antonii oprócz oglądania komód, postanowił zostać pilotem. Niestety wielkie szczęścia potrafią zepsuć się po latach, w konsekwencji doprowadzając do wielkich tragedii.

Nikt nie idzie to kolejna książka Małeckiego, która zachwyca. Ubrana w proste słowa, prosta historia, tak podobnych do nas ludzi wkrada się do serc i porusza. Sprawia, że zatrzymujemy się na chwilę w tym pędzącym świecie, podglądając krótki wycinek z życia kilku żyć. Czytając tą książkę, czytamy człowieka. Nie ma tu bohaterów, przeżywających dziwne, nierealne przygody. Ta historia ma uśmiech sąsiadki mieszkającej obok i twarz przechodnia, którego minęliśmy w parku; głos sprzedawcy w małym sklepie i wzrok obcej osoby, stojącej za nami w długiej kolejce. To splot wydarzeń, poplątane sznurki ludzkich losów, wyborów, uczuć i niedopowiedzeń. Ciągniemy za nie, próbując dosięgnąć właściwy sznurek. Niestety czasami jest na to za późno, bo doszliśmy za daleko i już go nie dosięgniemy, czasami pociągniemy nie ten, a czasami nie zrobimy nic, bojąc się zaplątać bardziej.

Nie da się pisać o fabule tej książki, bo nie zaciekawiłaby i nie zachęciła do czytania. Fabuła nie jest tu tak istotna, największą rolę odgrywają słowa i składające się na nie zdania. Uczucia, którymi wypełnione są kartki. Styl autora, który z każdą kolejną książką zachwyca mnie bardziej. To trochę historia o Oldze i Klemensie, trochę o Oldze i Igorze, a trochę o Marzenie i Antonim. Trochę, bo najbardziej jest to historia o miłości, o dzieciństwie, o stracie, o wielkich marzeniach, przegapionych szansach, ludzkich niedoskonałościach i sensach, których nieustannie szukamy w życiu. Bohaterowie mogą tu przybrać każde imię, kryjąc się w obcych twarzach bezimiennych osób, które codziennie mijamy w drodze „do”. Żyją oni życiem tak podobnym do innych zwyczajnych, prostych żyć. A nikt o codzienności nie potrafi pisać tak jak Małecki.

Bo nasze życie to nieustanne wybory i ciągłe myśli "co by było gdyby", to szczęścia splątane smutkiem i smutki z przebłyskami szczęścia. To "nie mogę i nie potrafię" i "tak bardzo chcę". To upalny lipiec, zaklęty w dziecięcym śmiechu i kolorowe liście opadające w październiku. Życie to praca- dom, praca- dom, praca- dom i to wieczne "jak mi się nie chce". Życie to też czasem oglądanie komody i kolekcjonowanie fontann w albumie. To czytanie wierszy i marzenia o tym, by wzbić się w powietrze, przyglądając się światu znad chmur. To błędy młodości uczepione nas na zawsze. I perspektywy, które różnią się w zależności od tego kto patrzy, więc nie ma jedynej słusznej.