Ja, ocalona recenzja

Moje pierwsze spotkanie z prozą Katarzyny Bereniki Miszczuk odbyło się za sprawą trylogii o Wiktorii Biankowskiej w 2018 roku, wtedy pochłonęłam całość błyskawicznie i uwielbiałam tę historię. Jakiś czas temu przeczytałam czwarty tom serii – „Ja, ocalona” (wydany po 8 latach od premiery „Ja, potępiona). Jak wypadł na tle pozostałych tomów?

W tymże tomie na start dostajemy wiele informacji, przewracających nam punkt widzenia z trzeciego tomu. Wiktoria rozstała się z Belethem. Zaczęła spotykać się z cherubinem. Zamieszkała w Niebie. Rozpoczęła także karierę jako producentka programu Top Angel. Zostajemy zalani tymi informacjami, a odpowiedź na pytanie „Jak do tego doszło?” otrzymujemy w dalszej części książki.

Główną oś fabuły stanowi chęć wywołania przez Lucyfera Apokalipsy. Wiktoria, wraz z Azazelem (jego nie mogło tutaj zabraknąć!), Belethem (z którym ma dość napięte relacje) i Uzjelem (o którym nie wie, co myśleć), próbuje udaremnić plan Lucka. Moim zdaniem robią to BARDZO nieudolnie, niby się starali, ale jednocześnie wycofywali, miałam przez to wrażenie, że fabuła kręci się w kółko (i oni też!).

Standardowo, jak na Katarzynę Berenikę Miszczuk przystało, książka zawiera sporą ilość humoru, dla niej specyficznego. Jeśli ktoś nie lubi jej poczucia humoru, nie ma sensu by sięgał po tę książkę, gdyż się zawiedzie.

Zdarzały się jednak także teksty, które mnie zniesmaczyły, bądź uznałam je za niezbyt przyjemne. Przykładowo, w przypadku kandydatek na anielice, które brały udział w Top Angel, dziewczyny były nazywane ładnymi, co było niemal synonimiczne z tym, że są głupie. W kilku miejscach zostają także wykorzystane krzywdzące stereotypy, czego bardzo nie lubię, na przykład:

Czytając o kandydatkach na anielice nasunęła mi się jeszcze jedna myśl: dlaczego Agnieszka ma tak na imię, skoro „zmarła niedawno, bo raptem 200 lat temu, w Imperium Brytyjskim. Wychowała się w czasach wiktoriańskich…” – skąd tu polska wersja tego imienia? Jednak jest to tylko drobnostka, zbyt wiele nieznaczący szczegół.

Autorka wykorzystuje w książce fragmenty Apokalipsy świętego Jana, co biorąc pod uwagę fabułę, jest bardzo ciekawym zabiegiem. Znalazłam także drobne nawiązania do Jurassic Parku. Odnotowany został też fakt pandemii koronawirusa, która w niewielkim stopniu została wprowadzona do fabuły.

Polecam tę książkę wielkim fanom autorki (szczególnie jej humoru), jednak nie uważam tej książki za pozycję obowiązkową. Przy „podstawowej” trylogii bawiłam się znacznie lepiej, wydawało mi się (chociaż może to kwestia czasu, którego jednak trochę minęło), że tam, mimo wielu absurdów fabuły, miała ona znacznie więcej sensu. Tutaj otrzymałam lekko odgrzewanego kotleta, który był w większości miłym, jednak niekoniecznie potrzebnym powrotem do serii.