Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt recenzja

Nie jestem pewna, czy lubię tę książkę. Jest dziwaczna, nietypowa i - zgodnie z jej opisem - paranormalna. Opowiada o Winnifred, nastoletniej dziewczynie, która od dziecka mieszka z ojcem na cmentarzu. Nawiedzonym cmentarzu. Początkowo “duchem” jest Winni, bawiąca się między grobami, jednak po jakimś czasie cmentarz zyskuje innego ducha. Nieco bardziej prawdziwego.

Wydawnictwo reklamuję tę powieść jako Young Adult, fantasy oraz powieść paranormalną. Z każdym tym stwierdzeniem się zgadzam. Jednak kategoryzowanie jej jako queer romansu to - w moim odczuciu - rzecz trochę na wyrost. Owszem, można zauważyć, że główna postać jest queerowa, jednak rozwój relacji typowo romantycznej prawie się tutaj nie pojawia.

Ja powiedziałabym, że jest to książka o pożegnaniach. Różnych. Z osobą, miejscem, wspomnieniami, zwierzęciem, przyjacielem. Bohaterka podczas trwania akcji powieści “pozbywa się” wielu rzeczy. Jest to książka o żałobie, jej przeżywaniu i różnych obliczach. Nie tylko widzimy żałobę Winnifred, ale też jej ojca.

Opisy (także przyrody) przywodziły mi na myśl mroczniejszą wersję “Ani z Zielonego Wzgórza”, co bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło.

Winnie jest bohaterką wyalienowaną ze społeczeństwa. Otacza ją niewielu ludzi, mimo, że chodziła do normalnej szkoły i miała z nimi kontakt. Ma objawy OCD (zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne), jednak autorka nie potwierdza tego rozpoznania. Jest bohaterką ciekawą, nietypową (podobnie jak jej życie), która, jako narratorka, skupia na sobie większość fabuły.

“Naprawdę miałam dzieciństwo jak z baśni. Jak z baśni braci Grimm.” (wiemy, o które baśnie tu chodzi).

Winnifred jest bardzo bezpośrednia w swojej narracji - wprost napisane jest co myśli i czuje. Niezależnie od tego jak mogłoby to być odebrane. Ukazuje się nam ona także jako dobra obserwatorka przyrody i otoczenia, co jest kolejną cechą zbieżną z Anią z Zielonego Wzgórza.

“W moim pokoju jest jak w mojej głowie - mydło i powidło, wszystkiego za dużo, tylko ja wiem co i jak.”

Oprócz perspektywy Winnie czytamy także historię Phil, która opowiadana jest fragmentami. Są to różne urywki z jej życia, które urozmaicają narrację Winnifred.

“Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” to powieść intrygująca. Myślę, że może spodobać się fanom duchów oraz powieści obyczajowych z niewielkim elementem paranormalnym.

Tłumaczenie Katarzyna Karłowska

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.