Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt

Przyznam się wam, że nigdy nie chciałam i nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić jak to jest mieszkać na cmentarzu. Jednak kiedyś zrobiłam taki eksperyment, jako że mieszkała obok niego moja ciocia, wybrałam się tam w dzień i w nocy po kilka razy. Dzięki temu właśnie mogłam się wczuć w opowieść z książki. Bo są osoby, które się boją cmentarzy. Są nawet pewne przesądy, które mówią, by nic tam nie jeść, bo zęby będą nam wypadać. By nic nie pić, bo doświadczymy w życiu pragnienia, ani nic z niego nie zabierać, bo zaprosimy śmierć do domu. Trudno powiedzieć , czy to tylko zbiegi okoliczności, czy faktycznie każde z tych rzeczy się sprawdzało. Bo podobno jak się w coś wierzy, to wszechświat nam to udostępnia.
Główna postać z książki również na temat cmentarza ma różne myśli. Przede wszystkim mieszka tam z tatą i doświadcza wielu niecodziennych rzeczy. Wpierw opowiada nam historię swojej rodziny i pojawienia się na świecie kosztem życia swojej matki. Używa przy tym cmentarnego języka sarkazmów i nawet ciężko jest jej zrozumieć, dlaczego nie mogła pojawić się zwyczajnie jak inne dzieci, tylko musiało dojść do wymiany życie za życie. Ktoś powie, no trudno, ale nie macie pojęcia jak to jest patrzeć na ,,małego mordercę", jak siebie nazywa, bo tego stanu doświadcza niewiele osób. Ona naprawdę cierpi w sferach w których my jesteśmy wdzięczni za to, że żyjemy. Przez lata dostosowywała się do widoku chowanych ludzi, ich zawodzenia i bólu, dlatego teraz nie wyobraża sobie innego życ...

Jestem zaskoczona, że Netflix jeszcze nie zrobił serialu na podstawie tej książki. To tak skonstruowana historia, że zastanawiasz się czy ci się ona podoba czy nie, a jednak nie możesz się od niej oderwać i chcesz wiedzieć co będzie dalej. Winifred mieszka z ojcem na cmentarzu (jej ojciec zajmuje się kremacją), naturalne więc dla tej dziewczyny jest, że przechadza się po cmentarzu niczym po ogrodzie, czasem poleży na jakimś grobie, a czasem ukryje w jakiejś krypcie. Cmentarz jednak nie przynosi dochodów, więc Winnifred obawia się, że będzie musiała się przeprowadzić, ratunkiem może być oprowadzanie wycieczek po cmentarzu dla osób szukających duchów. Kiedy jednak nasza bohaterka zaczyna widywać ducha nastolatki, zaczyna się zastanawiać nad etycznością wycieczek.
To książka która odrobinę inaczej pokazuje życie, śmierć, tęsknotę czy miłość. Historia przeplata się z legendami, a czytelnik ma poczucie, że otwiera się na coś zupełnie innego.
"Czasami lepiej żeglować według swoich urojeń, a nie Gwiazdy Polarnej. Wtedy przynajmniej płyniesz w tym kierunku, który sobie sama wyznaczyłaś. "

Czasem sformułowanie „póki śmierć nas nie rozłączy” nic nie znaczy.

Winifred jest samotna. Mieszka w domu na cmentarzu, gdzie pochowana została jej matka, z ojcem który nigdy nie pogodził się z utratą ukochanej żony i psem, który przez większość część dnia śpi. Życie nie jest łatwe, ale cóż, takie już jest, nieprawdaż?

Te wakacje nie mają różnić się zbytnio od innych. Wini z przyjemnością oddałaby się rutynie i spacerom po zniszczonym cmentarzu, jednak nadchodzące widmo bezdomności, które znienacka zawisa nad bohaterami, staje się pierwszym kamyczkiem w lawinie zdarzeń, która przemocą zepchnie wszystkich z utartych szlaków i rzuci na głębokie wody dorastania.

Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt to jest dla mnie totalne 10/10. Nie wiem czy mogę nazwać tę książkę objawieniem, ale tak właśnie ją postrzegam. Wini jest postacią niezwykłą w wielu aspektach, mimo odrzucenia z jakim musi się codziennie borykać ze strony innych dzieci, które nigdy nie przepuszczają okazji, by się z niej naśmiewać poprzez osamotnienie, które towarzyszy jej od pierwszych dni życia. Utrata matki, brak bliskiej rodziny i ojciec, który choć się stara to jednak nie potrafi pogodzić się ze śmiercią żony i zaniedbuje córkę goniąc za mrzonkami o duchach. A jakby tego było mało na scenę wjeżdża całe na biało dorastanie i trudne tematy, które w tym wieku hurtem zasiedlają głowy nastolatków.

Ilość traum i ...

Cmentarz… jakie jest Twoje pierwsze skojarzenie z tym miejscem?

Przyznaję, że niektóre nekropolie mają w sobie coś niesamowitego, przyciągającego i jednocześnie mrocznego. Ta cisza, która z każdą minutą potęguje i narasta… nigdy nie odważyłabym się pójść po zmroku do miasta umarłych, możesz pomyśleć, że to przecież nic strasznego, ale ja czuje respekt do miejsca wiecznego spoczynku…

Dla Winifred to codzienność, bowiem dziewczyna mieszka! na cmentarzu wraz ze swoim ojcem i matką. On jest głównym operatorem krematorium na Winterson, a rodzicielka jest tam pochowana…
Dziewczyna snuje się każdego dnia między nagrobkami. Tam znajduje spokój, ciszę i tkwi w swojej samotności. NIe dziw się, że inni uważają ją za dziwaczkę. Pewnego dnia pojawiają się pogłoski, że owy cmentarz jest nawiedzony i od tej chwili „rusza machina”. Ludzie zaczynają się interesować się tym miejscem, zostają zorganizowane „wycieczki do świata duchów”, w końcu to co niewyjaśnione i niezwykle tak bardzo przyciąga…

Ogromnie zaintrygował mnie opis tej książki, bo to czego się boimy chcemy w pewien sposób oswoić.
Polubiłam tę zadziorną dziewczynę, za jej humor, sarkazm, za to jak mierzyła się z codziennością, swoimi młodzieńczymi problemami, pierwszym zauroczeniem i … żałobą, ze stratą matki, której tak naprawdę nigdy nie poznała, bo ta zmarła przy porodzie, a tak bardzo za nią tęskniła. Dzięki spotkaniu z duchem dowiedziała się, czym jest przyjaźń, życie, śmierć i miłość. To...