Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt recenzja

„Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” Cherie Dimaline to moja pierwsza książka z barwionym brzegiem, więc już z tego powodu zajmuje szczególne miejsce na mojej półce. Czy jednak zasługuje na uwagę również z literackich powodów?

Książka opowiada o Winifred – piętnastolatce, która razem z ojcem mieszka na cmentarzu, gdzie pochowano jej matkę. Z jednej strony dziewczyna ma typowe dla nastoletniego wieku problemy. Przeżywa pierwsze miłosne rozczarowanie, a przez rówieśników jest postrzegana jako dziwna. Spędza mnóstwo czasu wśród grobów, a pogrzeby są niemal jej codziennością. Towarzyszą jej ponurzy pracownicy dbający o porządek na cmentarzu. Ma grubego psa, którego wozi na spacery na specjalnym wózku. Niezbyt dobrze dogaduje się z ojcem, a ten tęskni cały czas za zmarłą żoną.

W pewnym momencie zaczynają rodzić się plotki, że cmentarz jest nawiedzany przez duchy. Zarządca nekropolii postanawia wykorzystać ten fakt, by podreperować kiepską sytuację finansową tego miejsca i zgadza się, by umieścić cmentarz na trasie wycieczek dla żądnych wrażeń wielbicieli zjawisk paranormalnych. Winifred szybko orientuje się, że to ona została wzięta za zjawę. Prawdziwy duch jest jednak całkiem inny i jak najbardziej istnieje. Phil, której ciało spoczywało w pobliskim jarze, w chwili śmierci również była nastolatką. Pomiędzy dziewczynami rodzi się specyficzna i silna więź.

Gdyby pominąć wątek paranormalny, uznałabym „Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” za objawienie. Książka została napisana z humorem i czułością dla głównej bohaterki i jej nastoletnich problemów. Nie da się jej nie lubić. Jej przeżycia są autentyczne i choć w gruncie rzeczy dość dramatyczne, to opisane w dystansem. Autorka ma doskonały warsztat, choć dopiero debiutuje. Stworzyła bohaterkę z krwi i kości, która na naszych oczach poszukuje własnej tożsamości, dostrzega wartość przyjaźni i miłości.

Powieść Dimaline ma charakterystyczny klimat, który nawiązuje do rodziny Addamsów. Dzięki czarnemu humorowi nie sposób nie uśmiechnąć się podczas czytania. Byłam nią oczarowana do momentu pojawienia się ducha Phil. Wątek paranormalny jest być może oryginalny, jednak psuje odbiór tej powieści. Jest dziwny. Można go potraktować jako ostrzeżenie przed skutkami przyjmowania narkotyków i nieodpowiedzialnego korzystania z danej nam wolności, jednak to dość naciągana teza.

„Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” to powieść o samotności i niezrozumieniu. O lojalności, przyjaźni i zazdrości. Również o miłości. Z zaskakującą dojrzałością pokazuje relacje rodzinne, gdy zabraknie w nich tak ważnego ogniwa, jak matka. Pozwala również przyjrzeć się żałobie i procesowi godzenia się ze stratą. W tym zakresie jest bardzo mądra i wnikliwa. Jednak jej dziwaczność nie daje o sobie zapomnieć, dlatego nie umiem jej jednoznacznie ocenić. Może o to chodziło?

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl