Z zimną krwią recenzja

Tym razem mamy do czynienia z parą morderców.
Jeden chce zabijać, upaja się kontrolą ludzkiego życia, fascynuje go, że policjanci odkrywają kolejne elementy układanki, tylko dlatego, że on im na to pozwala. Śledczy jak ślepe krety błądzą, nie wiedząc że jedyna osoba, która może powiązać to wszystko, to ktoś, kogo pomijają, mimo zadawanych pytań.

Drugi morderca nie chce zabijać, panicznie boi się, że stał się pionkiem w tej upiornej grze.
Z zapisków możemy dowiedzieć się, o przymusowym działaniu, szantażu emocjonalnym i o wpływie toksycznej miłości. Zabójca jest słaby, chce się wycofać, ale nie znajduje wyjścia, więc dalej w to brnie.

Co mnie irytowało, to zbyt duży wątek narkotykowy. Ileż ja o tym czytałam? (ciągle było, to też już było). Bo nie jest odkryciem, że osoba uzależniona ma skradzioną tożsamość. Więc nie wiem czemu autor poświęcił niepotrzebnie swój czas i czas czytelnika na takie bzdety.
Jeśli Bryndza chciał pokazać obraz nieudolnych policjantów, to się udało.
Masz wrażenie, że policjanci „jedzą z ręki” mordercy, mimo dużego wsparcia.
Uważam, że choć z zakończenie było „perełką”, jest to najsłabsza z książek tego świetnego pisarza.