The Cat Who Saved Books recenzja

The Cat Who Saved Books to opowieść o książkach, a w zasadzie o miłości do nich i tego jaki mają wpływ na życie czytelnika.

O czym jest?
Licealista traci dziadka, który go wychował, wspólnie prowadzili księgarnie/antykwariat, chłopiec dalej stara się to robić, póki może, ale bez większego zaangażowania. Pewnego dnia na swojej drodze spotyka kota, który zabiera go w misję ratowania książek. Trzy labirynty, trzy osoby z różnym podejściem do czytania, chłopiec musi zajrzeć w głąb siebie by przekonać się co sam uważa za słuszne, a na sam koniec niespodziewanie pojawi się i czwarty labirynt, najtrudniejszy.

Wrażenia?
Autor dając nam za przewodnika nastoletniego chłopca w żałobie, próbuje nam pokazać jakiemu zatraceniu ulegamy, często nieświadomie. Nikogo nie krytykuje, nikogo do niczego nie zmusza, pokazuje swój punkt widzenia i choćby nie do końca nam on może odpowiadać, nie mija się on całkowicie z prawdą. Byłam w stanie utożsamić się z osobami, które zostały nam przedstawione w książkach. Swego czasu osiągnęłam moment, w którym czytanie mnie nie cieszyło, ale czułam przymus zapoznawania się z kolejną lekturą. Gdzie seans? Myślę, że wiele osób mogło doświadczyć tego typu presji, nie tylko pod kątem czytelniczym.

Czasem wpadamy w pułapkę własnych celów, dlatego w takich chwilach warto się zatrzymać i spojrzeć szerzej na to czy aby na pewno nasze dążenia dają nam szczęście, czy aby na pewno tego właśnie pragniemy?

To była zdecydowanie czarująca, ciepła, pouczająca i podbudowująca do działania lektura, nie tylko pod względem książkowym, ale i międzyludzkim. Daje takiego kopa do działania, ale w spokoju z samym sobą.

Czytałam komentarz o tym, że w tej książce dochodzi do krytyki różnorodności gustu - rozchodzi się tu o trzeci labirynt - nie zgodzę się. Autor zwrócił uwagę na powszechne zjawisko - często ludzie są zmęczeni swoim życiem, więc wolą sięgać po lżejsze książki dostarczające im prostego przekazu, rozrywki, odpoczynku i tak dalej, nie mówi, że nie można ich lubić, zwraca uwagę na to, że szkoda się w nich całkiem zatracić. W moim odczuciu zachęca do sięgania poza własną strefę komfortu, zwraca uwagę na fakty - czy nam się one podobają, czy też nie. Gulity pleasure to często fajne lektury, ale nie bez powodu sami czytelniczy nazywają je odmóżdżaczami, można coś lubić (ba, ile ja mam takich lektur na liście ulubieńców!), ale życie w bańce utożsamiające je z dziełami literatury światowej (bo komuś się podobają i ma przecież do tego prawo), to już chyba przesada.

Jednak mimo tego, że książka całkowicie mnie oczarowała, to wydała mi się ciut zbyt naiwnie i prostolinijnie napisana, to nie tak, że to źle, ale u mnie zawiodła pod kątem emocjonalnym, oczekiwałabym po tego typu historii czegoś więcej, głębszego zatracenia się w niej.

Mimo to, ode mnie 8/10, bardzo mi się podobała, zwłaszcza jej przekaz, kiedyś na pewno będę chciała do niej wrócić.

Szczerze polecam.