Dobra siostra recenzja

Czy dobra książka musi wzbudzać emocje, nieważne jakie?

Ta wzbudzała u mnie dużo irytacji i złości. Miałam ochotę rzucić nią o ścianę i do niej nie wracać, a jednocześnie chciałam czytać dalej. Przez pewną bohaterkę idzie oszaleć.

„Dobra siostra” jest dramatem rodzinnym z małą dawką thrillera. Z początku książka jest nudna, a cała historia wydaje się bez sensu, nie wiadomo do czego to zmierza. Jednak później jest bum! Czytelnik czuje się głupcem, że wierzył we wszystko, jak leci. Nawet jeśli coś przewidział to jednak i tak było zaskakująco.

Ostatnie 60 stron zmieniło moje zdanie o tej książce. Zmieniło obraz całej sytuacji w niej przedstawionej. To jest książka, w której na końcu nic nie jest takie, jakim się wydaje. Mnóstwo manipulacji się przewija. Siostra manipuluje siostrą. Autorka manipuluje czytelnikiem. Sprawia, że wierzy on we wszystko, co podsuwam, w każde słowo i bierze to za prawdę, aby na końcu stwierdzić, że dał się oszukać.

Na szczególną uwagę zasługuje Fern. Ma ona zaburzenia sensoryczne, które polegają na nietypowym odbieraniu i przetwarzaniu bodźców. Są bardzo częste u osób w spektrum autyzmu, ale autorka nie informuje czytelnika o tym wprost, że bohaterka je ma. Powiem szczerze, że początkowo Fern irytowała mnie swoim zachowaniem, ale później, kiedy zrozumiałam, o co z nią chodzi, to z dużą ciekawością śledziłam jej reakcje. Bardzo dobrze została przedstawiona jej strona psychologiczna. Inną sprawą jest opisana jej codzienność. Na długi czas mam dość opisów pracy w bibliotece. To było nudne! I prawie wszystkie rozdziały z jej perspektywy do pewnego czasu są o tym zajęciu.

Dużą ciekawszą formą wydawał mi się pamiętnik Rose, który jest intrygujący od samego początku. Przedstawia wydarzenia dziejące się teraz, ale jest także wgląd w dzieciństwo dziewcząt. A w tle pojawia się skomplikowana relacja między córką a matką. Rose jest bohaterką, która sprawia mylne wrażenie, ale nie zdradzę wam co i jak.

Obie perspektywy dają obraz silnej relacji bliźniaczek i stopniowo odkrywają prawdę.

Autorka zostawia nas z otwartym zakończeniem, więc pozostają tylko domysły, kto tu „wygrał”