Recenzja książki Heartstopper. Tom 2

„Heartstopper" to lek na bolączki życia. To historia, gdzie może dziać się źle, ale wszystko zawsze zmierza do dobrego zakończenia. Rodzice dają wsparcie, przyjaciele próbują zrozumieć i być obok, a społeczeństwo czasami odrzuca, ale nie ma to znaczenia, gdy od bliskich dostaje się tyle akceptacji oraz siły. U Alice Oseman jest wręcz lukrowo, ale pod warstwą słodyczy jest kilka mniejszych lub większych problemów. Drugi tom skupia się chociażby na strachu przed coming outem i to strachu, który potrafi mocno uwierać. Nie jest to lęk nieuzasadniony — obok zawsze znajdzie się homofob, który nie szczędzi uwag — ale w tym przypadku nie rządzi on życiem bohaterów. Podoba mi się, jak wiele razy podkreślane jest to, że najpierw należy być gotowym na taki krok. Że każdy powinien zrobić to w swoim tempie i samemu zdecydować komu oraz kiedy co powiedzieć. Niestety nie zawsze tak jest, co dobrze pokazują różne historie bohaterów i ten kontrast również oceniam na plus.

Gdy czytam komiksy Oseman to pełna jestem uczuć bohaterów. Na pierwszym miejscu mam w sercu emocje, które nimi kierują, a na drugim moją ogromną miłość względem Charliego i Nicka. Odkąd poznałam ich losy — pokochałam ich i nic nie mogę poradzić na to, że zamieniają mnie w różowego gluta, który traci kanciaste brzegi i nieprzyjemne faktury na rzecz miękkości. Miękkości, która „Heartstopper" daje. Życie zwykle nie bywa tak łagodne, ale może właśnie dlatego potrzebne są takie historie? By oderwać nas od szarości i dać chwilowe ukojenie? Kto wie.

Czy to komiks dobry? Błagam, nie pytajcie. Wtedy będę musiała wymienić wszystkie w nim błędy — od błędów tłumaczenia (jak „you could be bisexual" przetłumaczone na „może jesteś biseksualistą") po niedbałość kreski, która nie zawsze trzyma się zasad anatomii. Będę musiała poświęcić choć chwilę na wspomnienie o banalności, którą da się miejscami wyczuć, ale której dostrzegać nie chcę. Pragnę nie patrzeć na opowieść tę z technicznego punktu. Chcę po prostu czuć się dobrze i tego będę się trzymać. A jeśli i Wy macie ochotę stać się papką słodyczy — czytajcie.

przekł. Natalia Mętrak-Ruda
(albo oślepłam, albo w tomie drugim nie ma nigdzie informacji o tłumaczeniu, ale ufam, że to ta sama osoba)