Więzień nieba recenzja

Kolejna seria z cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek, świetnego pisarza, który nie szczędzi nam bogatych opisów dawnej Barcelony i misterności tak złożonej, że spotykamy się już w trzecim tomie.
To nieprawda, co pisarz próbuje wmówić czytelnikom, że poprzednie części nie są ze sobą powiązane, ewentualnie jakiś zalążek. Bohaterowie ci sami, z wieloma pytaniami, które domagają się rychłej odpowiedzi.

Carlos Ruiz Zafon napisał historię ludzi, którzy przez wojnę stali się wrakami. Ojczyzna nie pamięta prawdziwych zasłużonych bohaterów, a w podzięce wszystkiego wysyła jeszcze w drogę z ciężkim krzyżem, jakim jest więzienie.
Gorycz bijąca na każdej stronie powieści nie daje nam zapomnieć o niesprawiedliwości losu.
Bo czymże jest człowiek, który poświęcił wszystko i w najlepszym wypadku nie musiał zjadać własnego gówna?
Komunistyczne gierki, tajemnica zniknięcia matki Daniela, oraz historia David’a Martin, która będzie miała dalszy swój ciąg, nie doczekawszy się finału.

WIĘZIEŃ NIEBA to powieść nieco mniej pogmatwana od poprzednich, albowiem nie można jej odmówić tajemnic i smutku krzyczącego na każdej stronie.