Niepokorna recenzja

Tak się złożyło, że do tej pory przeczytałem praktycznie wszystkie powieści pani Jolanty Bartoś... prócz debiutu literackiego pt. Niepokorna. Dlatego też z nieskrywaną przyjemnością sięgnąłem po pierwszą książkę pisarki z Wielkopolski. Mimo że wolę zdecydowanie kryminały i sensacje, nie mogłem nie przeczytać debiutu, który trochę odbiega od innych powieści autorki. To bardziej romans z elementami kryminału, a na pewno z wątkami sensacyjnymi. Zacznijmy jednak od początku.

A początek. No właśnie, muszę być szczery, nie za bardzo wciągnąłem się w czytanie. Jakoś początek nie przypadł mi do gustu. Nie mogłem wczuć się w życie Anny, pięknej, młodej pani mecenas. Wydawało mi się, że będzie nudno, jednostajnie i w ogóle na nie. Aż tu nagle jak nie huknie z grubej rury! Tak, tak dosłownie po parunastu minutach czytania wiedziałem już, że nie będę w stanie oderwać się od lektury.

Jak sam tytuł wskazuje, Anna była bardzo niepokorną kobietą, jednak życie przyniosło jej wiele przykrości, a wiele razy czara goryczy przelała się i nic nie wskazywało na lepsze, radośniejsze dni. Kobieta nie zaznała w swoim krótkim życiu szczęścia, uśmiechu i pozytywnych dla niej dni. Zawsze było pod górkę, zawsze przyjmowała najgorsze. A to wypadek samochodowy rodziców, gdy była mała, a to molestowanie przez jednego z członków dalszej rodziny. Wydawać się mogło, że już nic gorszego nie może jej się przydarzyć. A jednak. Dwudziestoośmioletnia dziewczyna ma być świadkiem na ślubie swojej przyjaciółki. Ma tam poznać kogoś wyjątkowego, kuzyna swojej bardzo dobrej koleżanki. Czy to będzie miłość od pierwszego wejrzenia? Jakie sekrety skrywa Kacper, bo tak miał na imię? Czy tak dobrana para na ślub i wesele będzie szczęśliwa? I czy Kacper jest tym, za kogo się podaje?

Koniecznie przeczytajcie debiut pani Jolanty. Koniecznie czytajcie książki polskich autorów, bo te są równie dobre, jak zagraniczne. Chociaż sama autorka lubi powieści Deana Koontza czy Stephena Kinga. Ja również jestem fanem tego pierwszego, ale nasi powieściopisarze nie są wcale gorsi od tych topowych na świecie. O tym przekonałem się właśnie dzięki wielu świetnym książkom, w tym napisach przez Jolantę Bartoś. A ja liczę, że tak historia będzie miała dalszy ciąg. Oczywiście nie mogę nic więcej napisać. Sami musicie przeczytać i dojść do wniosku, że Anna Strumi zasłużyła na to, by opowiedzieć jej dalsze losy.